INTERVIEW MET JAMES BOND VERZAMELAAR FRANK VANDENBUSSCHE
Wie kent er niet het zinnetje “My name is Bond. James Bond”. Of hoe die man zijn favoriete cocktail bij de bar bestelt met “A dry Martini. Shaken, not stirred”. Tekstjes die in ons collectief geheugen verweven zitten. Toen ik de kans kreeg om Frank Vandenbussche uit de Aalsterse deelgemeente Erembodegem, bezieler en voorzitter van de JBCA (James Bond Collectors and Activities Benelux) groep te interviewen, greep ik die dan ook.
Frank werd geboren in 1966 en is altijd fan geweest van de Bond films. Rond 1977 moet hij ermee kennis gemaakt hebben toen een krant de ganse reeks bioscoopfilms op video uitbracht. Zo’n dertig jaar later, in 2007 dus, ging zijn interesse uit naar een kartonnen staander van zo’n film, en dat was meteen het startschot van de verzameling. Al gauw kocht hij 5 Bond auto’s die Shell ooit uitgegeven had, en dat was het begin van de verzamelwoede, want Frank begon zijn strooptocht. Op Facebook bestond er toentertijd een groep van Bond verzamelaars onder leiding van wijlen Peter Burt. Daarna was het de beurt aan DJ Thierry Steuve, die ondertussen ook al overleden is. Frank nam die FB Benelux groep (JBCA) over en werd voorzitter.
In het verleden organiseerde hij al bijeenkomsten in de St. Annazaal in Aalst (20 Maart 2018), en dat was een succes. Maar ook die in zaal Patronaat in Mere in 2019 trok veel volk. Daar daagde zelfs de enige Belgische Bondgirl Beatrice Libert op. Zij speelde destijds de rol van mademoiselle Deradier in de Bond film Moonraker (en is zelfs op de affiche ervan te zien).
Ondertussen is het aantal memorabilia niet meer te tellen. Zo bezit Frank postzegels, onderbroeken, bier Triple 007, uiteraard alle boeken van auteur Ian Fleming, alle soundtracks, de originele cassettespeler die te zien was in Diamonds Are Forever (op het bureau van de slechterik Blofeld), een luciferdoosje dat op het bureau van M lag, samen met de Playboy in On Her Majesty’s Secret Service, een wit pistool uit Moonraker, de Seamaster uurwerken, het pistool uit The Man with the Golden Gun, de champagne Bollinger, een heuse flipperkast enz., allemaal in het teken van zijn favoriete geheim agent 007. Maar wist u dat de Nederlandse brouwer Heineken ook sponsor was en verschillende hebbedingetjes uitgebracht heeft? Kortom Frank’s huis is dan ook een museum, en alle kamers herbergen toch wel iets daarvan.
Zijn favoriete Bond film is toch wel Thunderball. Zijin favoriete Bond acteur is dan weer Sean Connery, terwijl zijn favoriete Bond girl de Franse actrice Eva Green is (Vesper Lynd in Casino Royale uit 2006). Maar wat Frank het fijnste vindt is de zoektocht naar items uit die films, en het ontmoeten van gelijkgestemde zielen, alhoewel hij zelf niet geïnteresseerd is om erin mee te spelen. Ooit was hij in Londen waar op de Theems in een boot een achtervolging op Spectre aan de gang was.
Wist u dat het oorspronkelijke personage James Bond gebaseerd was op een vogelaar, maar ook deels op het eigen leven van Ian Fleming? Het eerste Bond boek was Casino Royale, dat in 1967 buiten de reeks als een parodie verfilmd werd. Daaruit komt mijn favoriete Bond en Burt Bacharach song The Look of Love, indertijd gezongen door wijlen Dusty Spingfield. En ja in 2006 werd die opnieuw verfilmd met Daniel Craig in de hoofdrol.
Frank liet T-shirts drukken voor zijn JBCA groep en kreeg het voor mekaar om voor het logo ervan toestemming te verkrijgen van de Ian Fleming Foundation. Ooit ontmoette hij ook Mike Valentine, een bekend cameraman, die o.a. verantwoordelijk was voor het camerawerk in Skyfall en Casino Royale.
Vorig jaar was op de Heizel in Brussel de tentoonstelling Bond In Motion te zien, die overgekomen was van het museum in Londen.
Momenteel is er al jarenlang een stop op het verfilmen van nieuwe Bond avonturen. De boeken van Ian Fleming zijn immers uitgeput. Frank denkt dan ook dat er waarschijnlijk een feuilleton zal aankomen dat je zal kunnen streamen.
Frank is vroeger ook DJ geweest, en draaide zelfs op de eerste kleinschalige editie van Tomorrowland. Verder is hij de bezieler van de Meerse Cornhole club, en van een Facebookgroep over het bier Omer. En hij is een fervente fan van de boeken van Dan Brown.
Een hobby die dus uitgroeide tot een echte passie!
Bedankt voor dit leuke interview Frank, en nog veel succes met uw verzameling!
Patrick Van de Wiele
INTERVIEW MET PHILIP VERGOTE
In de West-Vlaamse stad Roeselare heb ik een afspraak met Philip Vergote. Philip kwam onlangs in het nieuws omdat hij als eerste Belg, en eerste Europeaan afstudeerde als “Master” in The Beatles. Tijd voor een interview dus!
In 1976 toen Philip 16 jaar oud was, was hij dikwijls terug te vinden in jeugdclub De Eglantier. Daar hoorde hij voor het eerst de elpee ‘Abbey Road’ op de draaitafel. Door de song ‘Here Comes the Sun’ (over dewelke ik jaren geleden al een artikel schreef op https://www.keysandchords.com/art-hier-komt-de-zon.html) raakte hij verkocht aan de sound van The Beatles, en alhoewel die band reeds gesplit was, is dat gevoel nooit meer weggeweest. Philip begon opzoekingen te doen in de bibliotheek, en door de jaren heen bleef dat in zijn achterhoofd sluimeren.
We maken nu een sprong in de tijd naar 2020/2021 toen zijn dochter hem erop wees dat in Liverpool, de thuisstad van The Beatles, men kon studeren voor een “Master” in de Fab Four. Bij Philip rijpte het idee, en in januari 2023 ging hij met vervroegd pensioen als zelfstandig boekhouder. Maar de toetreding tot de universiteit in Liverpool liep niet van een leien dakje, want die aanvaardde hem zomaar niet. Na administratieve rompslomp, testen zoals de Engelse taaltest IELTS op het Britse consulaat, en een visum, werd hij toch toegelaten. Philip diende veel aan zelfstudie te doen, door boeken in de bibliotheek te lezen, en papers te schrijven over opgelegde onderwerpen i.v.m. The Beatles. Hij huurde een appartement voor 1 jaar, en zijn vrouw kwam af en toe op bezoek.
Ondertussen bleef Philip zichzelf bekwamen door het schrijven van papers over een toeristische wandeling, plaatsen waar ze ooit opgetreden waren, hun invloed in de 20ste eeuw, labels, de muziekindustrie in Liverpool enz. Hij maakte zelfs een PowerPoint presentatie over de drummers die ooit bij de groep gespeeld hadden, want dat zijn er veel meer dan Pete Best en Ringo Starr.
John, Paul, George en Ringo zagen muziek indertijd als een ontsnapping uit de armoede, en mecenassen stimuleerden de plaatselijke bands om op te treden.
Begin 1957 begon het voor hen allemaal, en na de episode met hun optredens in Hamburg, verscheen in 1961/1962 de debuutsingle ‘Love Me Do’ op het Parlophone label. Die single werd oorspronkelijk uitgebracht zonder het drumgeluid van Pete Best, maar dit werd in 1996 rechtgezet en toch nog uitgebracht. Philip vertelde me dat hun manager Brian Epstein hun financieel mismeesterd heeft.
Philip stelde een wandeling doorheen het stadscentrum van Liverpool samen, met bijbehorende lichtshow, ter bevordering van het toerisme. Daarnaast volgde hij een cursus over de teksten van hun songs in de bibliotheek, en sprak zelfs met de broer van Paul McCartney.
De opleiding tot “Master” bestaat na 3 jaar echter niet meer. Tijdens het eerste jaar werd de weduwe van George Harrison uitgenodigd, en tijdens het tweede jaar kwam zelfs Sean, de zoon van John Lennon opdagen. Tijdens het derde jaar, dat eigenlijk uiteenviel in 2 blokken van 12 weken, kwam er enkel een dirigent van het Filharmonisch orkest op bezoek. De nadruk tijdens de opleiding lag zoals ik dacht niet zozeer op de muziek en de teksten, maar wel op de Heritage & Legacy van The Beatles.
Philip’s favoriete elpee is ‘The White Album’ uit 1968, die tot stand kwam onder invloed van hun Indische goeroe. Die dubbelelpee bevat echter totaal verschillende genres zoals hardrock op ‘Helter Skelter’, of country & western op ‘Rocky Raccoon’. Maar zijn favoriete song blijkt dan weer ‘Let it Be’ te zijn. En tekstueel spreekt het liedje ‘In My Life’ van John Lennon hem het meest aan. John schreef dit nummer in 1965 toen hij 25 jaar, en tekstueel getuigt dit volgens Philip van een vroegtijdige levenswijsheid.
Toch heeft hij heel wat bijgeleerd over zijn favoriete band. Zo bezocht hij plekken als The Blue Angels en The Jacaranda cafés, waar The Beatles regelmatig kwamen, maar ging met een taxi ook bekende plaatsen zoals Penny Lane en Strawberry Fields bezoeken. De oorspronkelijke woningen waar John, Paul, George en Ringo ooit woonden behoren nu toe aan de National Trust.
Philip’s wandeling start aan het station van Liverpool en eindigt bij het standbeeld van The Fab Four aan The Docks. Daar stroomt dan weer de rivier de Mersey, vanwaar de term Merseybeat afgeleid is. Verder concentreert hij zich op het geven van lezingen in culturele centra en aan verenigingen.
Zelf loop ik al jaren met idee om Liverpool te bezoeken en in de voetsporen van The Beatles te lopen. Maar daarnaast ben ik ook geïnteresseerd in andere Liverpoolse groepen zoals Gerry & The Pacemakers en The Searchers.
Het is dus duidelijk dat de impact van The Beatles nog lang niet vervaagd is. En volgens mij zal die nog lang blijven nazinderen!
Patrick Van de Wiele
INTERVIEW MET LUC BORMS
In Erembodegem, deelgemeente van mijn thuisstad Aalst, heb ik een afspraak met Luc Borms. Enkele weken geleden deed Luc al een interview met een krant over de publicatie van zijn nieuwste boek ‘When Patterns are broken New Worlds emerge’. Luc is immers specialist in bluesmuziek, maar zelf ook muzikant en kunstenaar. Mijn recensie van dat boek komt er ook aan.
Toen Luc 15 à 16 jaar oud was, ontleende hij in 1975 in de plaatselijke bibliotheek een elpee van Sam Lightning Hopkins. Deze blues muzikant converseerde met zijn gitaar en voegde daar eenvoudige teksten over levenswijsheid aan toe. Dat betekende een keerpunt in Luc’s leven, want daarvoor luisterde hij naar country & western. Hij begon zelf blues te spelen op gitaar en mondharmonica en later volgden daar samen met zijn broer Marc optredens in cafés in Vlaanderen, Nederland, Duitsland en Frankrijk op. Dit alles onder de bandnaam Catfish & Cotton. Daarnaast speelde Luc ook mee in een tiental groepen zoals Professor Deaf & His Eardrums. In 2011 werd de lokroep naar het gebied rond de Mississippirivier echter zo sterk, dat beide broers een road trip op touw zetten, en onderweg een vijftigtal interviews deden. Sedertdien zijn ze een of tweemaal per jaar naar de Delta teruggekeerd en heeft Luc er 2 boeken over geschreven. In 2016 bezocht hij er Jackie’s Jook Joint, Gabriel House Blues. En sinds 2018 reist hij heen en weer tussen Erembodegem en Natchez, in de Delta van de Mississippi, waar hij een vaste stek heeft. Daarbij merkt Luc op dat er nog steeds segregatie aan de gang is, niet meer als een vast opgelegd wettelijk systeem van discriminatie maar eerder als een zelfgekozen manier van leven in de eigen gemeenschap. Hij ontdekte er echter sterke, mythische verhalen die de geschiedenis van de blues illustreren. Robert Johnson uit Clarksdale is daar een mooi voorbeeld van. Die muzikant overleed echter al op zeventwintigjarige leeftijd, en heeft blijkbaar 3 graven. Toerisme is er ondertussen een bron van inkomsten geworden.
Luc is een leuke gesprekspartner en schetst mij in het kort de ontstaansgeschiedenis van de blues, die uiteraard nauw verbonden is met de plaatselijke geschiedschrijving. Zo waren de oorspronkelijke bewoners van die streek de Native Indians, die op een bepaald ogenblik hun gronden moesten verlaten om overgeplaatst te worden naar een reservaat. Voor 1830 arriveerden in het zuiden de Europese immigranten, die hun eigen identiteit wilden behouden. Van 1830 kwam de katoenproductie op gang, waarvoor massa’s slaven vanuit West-Afrika aangevoerd werden. Die brachten uiteraard hun Afrikaanse cultuur mee, die echter door de blanken verboden werd. Maar door het horen van de muziek van hun blanke meesters ontwikkelden ze een mengelmoes, vertrekkende van hun eigen cultuur maar aangevuld met elementen uit die dominante cultuur. Rond 1860 leidde dat tot Afro-Amerikaanse folksongs, ofwel negro spirituals, maar ook tot seculiere songs met een “call and response”. De ontwikkelingen in de maatschappij hadden uiteraard hun weerslag in de ontwikkeling van de muziek. In 1865 schafte president Lincoln de slavernij af. Maar de burgeroorlog had voor zwarte militaire muziek gezorgd. Toen het Noorden de reconstructie opstartte was het Zuiden niet tevreden. Door middel van het systeem van “share cropping” (gedeelde oogst) bleven de blanken het monopolie behouden, wat leidde tot economische slavernij. Zo konden zwarten ook enkel stemmen indien ze geletterd waren, wat weer leidde tot segregatie. Maar stilaan kregen ze een eigen identiteit, die te horen was in hun songs. Tot 1926 genoten ze echter amper van opleiding, behalve uitzonderingen zoals Booker T. Washington en W.E.B. Du Bois. Via radio’s, grammofoon met 78 toerenplaten verspreidde de muziek zich en werden ragtime, blues, jazz en minstrelshows bekender. Er doken echter nieuwe problemen op zoals de depressie, een ziekte op de katoenoogst, overstromingen van de Mississippi en de droogte in de Mid West. Tot 1945 lag de economie dan ook plat, wat leidde tot de “great migration” vanuit het Zuiden naar steden in het Noorden zoals Memphis, Chicago en New York, en vanuit de Mid West naar de westkust van Californië. Via Woody Guthrie werden folksongs protestsongs. En vanuit New Orleans verspreidde jazz zich. Blues werd door de problematiek in de steden omgevormd tot urban blues met als belangrijkste figuren Muddy Waters en Howling Wolf. Door de opkomst van muziekversterkers en elektrische gitaren ging de muziek intenser klinken, en platenmaatschappijen begonnen het belang ervan in te zien. Via het Marshallplan in 1945 voor de wederopbouw van Europa ging de USA vooruit, en werd het zelfs een wereldmacht. De muziek volgde die evolutie, en de Amerikaanse soldaten brachten ze mee naar ons continent. De zwarten onder hen bemerkten dat er in Europa geen segregatie bestond, en waren fier op hun eigen zwarte identiteit. Dat leidde dan weer tijdens de jaren ’50 tot de opkomst van de soulmuziek, wat een zelfbewuste zwarte muziekvorm is. De burgerrechtenbeweging zag in folk de lijm, de “common ground”. Bluesmuziek ging sneller klinken en evolueerde met onder andere Big Jo Turner naar de jump blues, die op zijn beurt evolueerde naar rock ‘n’ roll met Ike Turner op het voorplan. Vanaf 1955 zag platenbaas Sam Philips van Sun Records het belang ervan in om zwarte muziek aan blanken te verkopen, en hij deed dat via Elvis Presley, Carl Perkins en Jerry Lee Lewis. Die muziek werd nu ook gespeeld voor een publiek in het chitlin’ circuit.
Luc zelf brengt dus met zijn broer Marc onder de naam Catfish & Cotton akoestische blues, die je kan situeren tussen 1920 en 1950. Maar ondertussen is blues bij de massa bekend geworden via namen zoals B.B. King en Eric Clapton.
Indien u graag een optreden van hem bijwoont, wel surf dan naar https://www.catfish-and-cotton.com/ waar u een lijst van die optredens kan bekijken.
Meer info op:
https://www.youtube.com/@doubledealeen/videos
Patrick Van de Wiele
INTERVIEW MET LUC ARDYNS (JUST BORN)
In mijn thuisstad Aalst heb ik een interview met Luc Ardyns, gitarist en backing vocalist bij de band Just Born. De popgroep Just Born werd al in 1968 opgericht ter ondersteuning van zanger John Wooley (wiens roots in Leeds liggen). Luc vertelde me dat Just Born ontstond uit een fusie van twee groepen, nl. de coverband The Spiders en Sylvester & Co. In deze laatste groep zaten zanger John Wooley en gitarist Jef Van den Steen (waarvan ik later nog wiskundeles kreeg). De line-up bestond naast deze twee toen uit: Luc Ardyns (gitaar), wijlen Willy Van de Velde (bas) en wijlen Jean-Pierre Germanus (drums). Wijlen Willy Marckx speelde later ook drums.
Al vrij vlug werd de band ontdekt door Albert Van Hoogten van het platenlabel Ronnex. De firma Rock-Ola, gespecialiseerd in jukeboxen en lichtmodulators stak een handje toe. En in 1969 verscheen hun debuutsingle ‘Ruby Baby’, dat ik nog op single gehad heb. Dit nummer is oorspronkelijk geschreven door de bekende componisten Leiber & Stoller, en werd tientallen malen gecoverd. Just Born zorgde voor een rockversie, die het jaar daarop in verschillende landen uitgebracht werd. Optredens in binnen- en buitenland volgden, en vanaf de 2 volgende singles ‘You’re Lying’ en ‘Moving’ konden ze rekenen op internationaal succes. In 1972 volgde nog een single, ‘Chimbombay’, maar die flopte. Het jaar daarop verliet John Wooley dan ook de groep, en aangezien er geen plaatsvervangende zanger was, bleek een split aan de orde.
Luc Ardyns had in 1973 een opnamestudio gebouwd in Mere met een 4 track mengtafel. Als geluidstechnicus nam hij daar singles op voor Lucien Van Impe, en het ‘Stroeimezieksken’ van Jean-Paul De Boitselier. Luc had de stiel geleerd bij Faylon, en stampte in 1976 in Affligem een 24 track studio uit de grond. Door een associatie met Gammarec kon hij in 1978 en 1979 heel wat opnames realiseren. Zijn studio draaide als het ware dag en nacht, en ‘Smokin’ My ganja’, ‘Capitol Letters’, ‘You’ van Scooter en ‘Don’t Talk to the Liar’ zijn daar voorbeelden van. Later verhuisde die studio naar Heist op den Berg, en tijdens de nineties werd er enkel nog elektronica opgenomen. Het jaar 2001 betekende het einde hiervan.
Ondertussen had Luc de satelliet Tv shop Altsat geopend als bijberoep.
In 2012 werd de band heropgestart, nu met Leo Peeters op keyboards, Jeff Mast op drums, Peter Hempel als zanger, Ewout Langerwerf op gitaar, Piet Temmerman op bas en het enige nog overblijvende originele lid, Luc Ardyns op gitaar. Hun repertoire bestaat uit rockcovers uit de seventies, eighties en nineties. Een greep daaruit: Billy Idol, Prince, Crowded House, Bryan Adams, The Stones enz.
Luc leerde zichzelf gitaar spelen door zelfstudie en bezit nu verschillende gitaren zoals Fender, Gibson en Rickenbacker. Tot zijn favorieten behoren Elton John, Hank Marvin (The Shadows) in zijn begindagen, Billy Joel, Zuchero enz. Hijzelf vind, en ik moet hem gelijk geven, dat de kwaliteit van de hedendaagse muziek steeds maar daalt. Luc verkiest om thuis liefst muziek op vinyl te beluisteren, en daarna op cd.
Spijtig genoeg worden tegenwoordig meer en meer optredens afgelast door concurrentie met goedkopere bands.
Voor meer info kan u terecht op de website van de band: www.just-born.be.
En om hen te boeken voor een optreden surft u best naar House of Entertainment op https://www.houseofentertainment.be/.
Een brok Aalsterse popgeschiedenis dus!
Patrick Van de Wiele
THEATER- & MUSICALOPLEIDING IN DANCECENTER MOVE IN AALST
Dancecenter Move is al sinds 1993 een vaste waarde in Aalst en startte de eerste danslessen reeds in 1983 in de lokalen van het oude zwembad van Aalst aan de Capucienenlaan.
Jong en oud kunnen hier terecht (jongste actief lid is net 3 jaar, en oudste actief lid is momenteel 86 jaar) voor allerlei soorten dansles, zoals: Ballet, Break dance, Street dance, Clip Dance, Hiphop, Kids Dance, Groovy Dance, Kuduro, Jackson Dance, Control-Dance (waarmee het voor centrumleider Patrick De Coninck allemaal begonnen is), Modern jazz, Dancehall, Girly, Nineties, Salsa, Bachata, Disco Fox, Tango, Wals, Quik-Step, Boogie, Swing… alsook allerhande conditie/cardio lessen.
Vorig jaar in volle Covid-periode, kwam daar echter een nieuwigheid bij. In samenspraak met Patrick De Coninck en Tjorven Pletinckx-Swinnen, die oprichter & bezieler is van deze entiteit, werd er gestart met een theater- en musicalopleiding.
Er waren immers al heel wat dansdisciplines aanwezig, maar dat bleek niet genoeg. New Life Entertainment investeerde in deze nieuwe opleiding, die diverse disciplines omvat zoals: acteren, dictie, zang, en musical-choreografie. Dit zijn allemaal extra troeven die de leerlingen nodig hebben, want variatie is broodnodig.
Onlangs was ik nog te gast op de nieuwe theatertournee van Urbanus, en die wist het ook al te vertellen: comedy (en cultuur in het algemeen) is één van de moeilijkste artistieke omlijstingen in de entertainment/artiesten sector; “een mop vertel je geen twee keer aan hetzelfde publiek, maar een zanger kan wel 20 keer zijn zelfde nummer brengen voor hetzelfde publiek”.
Deze nieuwe opleiding in Aalst biedt daarom een ruim aanbod aan en hierom wil New Life Entertainment zich tevens ook richten op leerlingen die later eventueel technicus of roadie willen worden in de artistieke sector.
Oprichter Tjorven Pletinckx-Swinnen kreeg de voorliefde voor theater met de paplepel ingelepeld, want zijn vader stond voor hem ook al op de planken. Deze laatste, die ondervoorzitter van de toneelkring Nieuw Leven was, speelde toneel en cabaret, en zong. Hij overleed echter al toen Tjorven pas 10 jaar oud was. Vijf jaar later, in 2014, speelde Tjorven de hoofdrol in de musical ‘Watch’ op het Lyceum in Aalst, waar hij school liep. Vervolgens ging hij een opleiding Kunsthumaniora volgen in Brussel. De bestanddelen daarvan waren creativiteit en podiumtechniek. Daarna volgde hij een opleiding bij Musicalia in Asse waar hij meedraaide in de musical ‘Footloose’. Daar bleef Tjorven 5 jaar. Aansluitend stond hij tevens op de planken in de musical ‘Daens’ Aalst.
Het idee voor ‘Musicals in Concert’ kwam er in 2017, en zorgde in mei van dat jaar voor een uitverkochte zaal in CC De Werf. Daarin kwamen songs uit ‘Les Misérables’, ‘Mamma Mia’, ‘Wicked’, ‘Hamilton’ en ‘The Addams Family’ aan bod. Aan de muziek, het decor, de kostuums en de projecties ging maar liefst een periode van 6 maanden voorbereiding aan af. Toen Tjorven afstudeerde aan de Kunsthumaniora kreeg hij het idee om zelf met zo’n opleiding te starten. Hij stichtte de VZW VIQU producties in Aalst die ‘Levend lijk’ opvoerde in CC De Werf. Tjorven droomde echter groter en dacht aan een musical rond ‘Het dagboek van Anne Frank’. Die is er jammer genoeg nooit gekomen. Tijdens de lockdown van de Corona pandemie ging Tjorven op zelfstandige basis werken en zette aldus New Life Entertainment op, een Aalsters productiehuis, uniek in de streek. Zo was er op 22 mei jl. een geslaagd Toonmoment bij Move, waar leerlingen konden tonen wat ze waard waren op muziek van o.a. ‘Beauty & the Beast’, ‘Mathilda’, ‘Rent’ enz.
Patrick De Coninck stond in de voetsporen bij de oprichting van de Showbizzschool in Oostende, en gaf er 13 jaar lang danslessen aan nu heel wat gekende BV’s. Die opleiding in de Showbizzschool duurde 4 jaar, en dat zal hier in Aalst ook het geval zijn. Er wordt gemikt op 3 leeftijdscategorieën: 8+ (kids), 12+ (teens) en 18+ (adults). Deze laatste groep is ondertussen uitgegroeid tot de grootste groep. Leerlingen krijgen 1 uur acteerles, 1 uur zang en 1 uur musicaldans-opleiding. Na het volbrengen van deze 4 jaar opleiding kunnen ze eventueel zich inschrijven voor bepaalde artistieke castings/audities zoals o.a. in de Zuiderkroon te Antwerpen, bij Viage in Brussel, of in de Stadsschouwburg in Antwerpen enz. Zo komen ze eventueel in aanmerking voor een breed gamma, van Musical diner shows tot show zoals ‘The Best of Musicals’.
New Life Entertainment zal deze zomer in de grote vakantie ook musical-kampen organiseren bij Move, interesse? – check onderstaande website.
En het houdt niet op met nieuws, want om het meest verkochte album ooit te vieren, ‘Thriller – 40 jaar’, kan je DE unieke danservaring beleven door een dans-workshop mee te volgen van de sterchoreograaf LaVelle Smith Jr.
LaVelle Smith Jr. heeft een C.V. om “U” tegen te zeggen, want hij was o.a. niet alleen de persoonlijke choreograaf van Michael Jackson, maar stond ook steeds als danser op het podium aan de zijde van Michael Jackson op zijn tours en videoclips.
Alsook werkte hij niet alleen voor en met Michael Jackson, maar ook met heel wat andere bekende internationale artiesten zoals o.a.: Beyonce, Usher, Rihanna, Janet Jackson, Diana Ross, The Rolling Stones, George Michael… Ook is LaVelle meerdere keren gehuldigd bij diverse Awards uitreikingen voor de beste choreografie, hij was o.a. vijfvoudig MTV award winnaar.
Op zondag 10 juli 2022 zal LaVelle Smith Jr. aanwezig zijn in Dancecenter Move en zal hij het volgende programma brengen:
10u - 13u: Dans-workshop / Masterclass van de act ‘Ghost’, die destijds door hem is gechoreografeerd.
13u – 15u: Lunch met LaVelle
Verhalen over Michael Jackson met vragen en antwoorden.
15u – 18u: Dans-workshop van de act ‘Dangerous’ die destijds door hem is gechoreografeerd
19u: Tribute show met een tal van verrassingsacts + optredens van diverse Michael Jackson + impersonators uit België en Nederland.
Met als hoogtepunt; DE choreograaf en danser van Michael Jackson zelf: LaVelle Smith Jr. live on stage.
21u: Afterparty
LaVelle zal die dag ook gevolgd worden door een T.V. productieteam dat de documentaire ‘The Man Behind The Dance’ zal maken, waarin uiteraard diverse beelden van deze dag zullen gemonteerd worden.
INFO & TICKETS VIA DVR ENTERTAINMENT (organisatie):
-Tickets en info via deze site: https://www.dvr-entertainment.com/events
-Facebook – Workshop/Masterclass: https://fb.me/e/1UekSR4zU
-Facebook – Show/Afterparty: https://fb.me/e/1mydYxtnr
Locatie van dit gebeuren:
Move Dancecenter
Wijngaardveld 6 (Industriezone Noord V – Rechtover de gebouwen van HONDA)
9300 Aalst
+/- 15 min te voet van het station.
Hopend je te mogen begroeten op deze toch wel unieke beleving en reden te meer om er eens bezoekje aan te brengen!
Patrick Van de Wiele
Meer info: