A TRIBUTE TO TINA TURNER – SIMPLY THE BEST
Capitole Gent, 30 november 2024.
Afgelopen zaterdagavond zag ik de Nederlandse Tina Turner-imitator Claudia Wagenmakers voor her eerst aan het werk op het podium van de Gentse Capitole. Zij wordt beschouwd als ’s werelds beste eerbetoon aan wijlen Tina. Tina zelf blijft met 200 miljoen verkochte platen de bestverkopende vrouwelijke rockartiest. Tina verkocht de meeste concerttickets van alle soloartiesten ter wereld. Tijdens haar afscheidstournee in 2000 brak Tina alle records: nooit had een artiest zoveel publiek gelokt; ze speelde 11 keer in een uitverkocht Flanders Expo te Gent, goed voor 140.000 mensen. Tijdens haar comebacktournee speelde Tina 4 keer in het Sportpaleis te Antwerpen. Alle tickets waren binnen het uur uitverkocht. Tina stond bekend om haar krachtig stemgeluid en haar energieke optredens, waarvan de laatste in mei 2009 plaatsvond. Op 24 mei 2023 overleed Tina. Ze werd 83 jaar.
Iets na achten trad de band aan, die bestond uit 2 gitaristen, een drummer, een keyboardspeler, een bassist en een saxofoonspeler. Claudia zelf kwam in het spoor van haar 2 achtergrondzangeressen (en danseressen) de scène opgewandeld, en zette meteen de song ‘Whatever You Want’ in. Daarna volgde het energieke en opzwepende ‘River Deep, Mountain High’, overigens ooit een samenwerking met producer Phil Spector.
De zaal begon mee te klappen, waarop het erotische ‘Steamy Windows’ volgde. Claudia kondigde vervolgens de nummer 1 hit aan waarmee Tina indertijd haar comeback inzette, en dat werd de Al Green cover ‘Let’s Stay Together’. Op de tonen van de intro van ‘I Can’t Stand the Rain’ begon het publiek weer mee te klappen, en er zat een sax solo in verwerkt. Daarna pakte ze de Sam Cooke cover ‘A Change Is Gonna Come’ aan, dat door de jaren heen een strijdlied geworden is voor de burgerrechtenbeweging. Daarin zat een gitaarsolo. Claudia herinnerde ons aan de ‘Mad Max’ film waarin Tina de hit ‘We Don’t Need another Hero’ zong, en die volgde daadwerkelijk, met een mooie sax solo. ‘What’s Love Got to Do with it’ werd de volgende track, en die werd ietwat uitgesponnen. Daar werden de mannen uit het publiek uitgenodigd om het refrein mee te zingen, waarna allen volgden. Het rockduet ‘It’s only Love’ met Bryan Adams werd de volgende song, dat Claudia vertolkte met zang van de drummer. Dit was minder mijn smaak omwille van de stevige rock en gierende gitaren. Iedereen veerde recht voor de bekende Wilson Pickett cover ‘Land of 1000 Dances’, met een drumsolo middenin. En toen was het al tijd voor een pauze.
Na een kledingwissel kwam Claudia terug op en zette ‘Better Be Good to Me’ in. Dat zorgde voor rockgeweld, waarna de rustige James Bond ballade ‘Goldeneye’ volgde, uit de gelijknamige film. De 2 danseressen gingen daarbij zowaar met een pistool zwaaien. Daarna kregen die 2 achtergrondzangeressen hun eigen moment met een song die ik niet herkende. ‘Private Dancer’, de comeback LP van Tina, en het gelijknamige titelnummer werd de volgende track, met een sax en gitaarsolo erin verwerkt. Claudia pakte weer uit met stevige rock op de tonen van ‘Addicted to Love’, overigens een cover van wijlen Robert Palmer. Dat lokte handgeklap uit, maar was voor mij iets te langgerekt toen de band verder ging en er een samenspel tussen sax en gitaar ontstond. Na een kledingwissel verscheen Claudia opnieuw en zette ‘Simply the Best’ in. Daarna begon ze de bandleden voor te stellen, en vroeg het publiek om recht te staan en mee te zingen. Een zee van smartphonelichtjes ging de lucht in op haar verzoek en de Beatles song ‘Help’ werd omgetoverd in een ballade. Maar Tina’s bekendste nummer kwam toen aan de beurt, en dat was ‘Proud Mary’, overigens een cover van CCR. We kennen allemaal het begin ervan toen Tina ooit zei: “First nice, then rough”. En bij die heftige uitbarsting van rockgeweld ging het publiek rechtstaan en meedansen, want we gingen allemaal “rollin’ down the river”. En toen verdween Claudia om na “we want more” terug te keren voor een bisnummer, en dat werd ‘Nutbush City Limits’, dat ook weer wat uitgesponnen werd. Ik weet niet of u het weet, maar Nutbush verwijst naar de plek waar Tina gewoond had.
Het was opnieuw een daverend optreden geweest, met afwisselend rock en soulsongs. Uiteraard hou ik meer van die diepe soul, maar Tina is altijd goed geweest. En datzelfde kan gezegd worden van Claudia, die haar beste beentje voorgezet had om Tina’s legaat eer aan te doen. En dat is haar goed gelukt. De dag ervoor stond ze nog op de planken in Luik, en volgend jaar komt ze terug naar de Capitole. Mis dit dus niet!
THE THREE DEGREES
Casino Foyer Kursaal Oostende, 29 november 2024.
Zoals u misschien al weet, is men bezig met de vernieuwing van de concertzaal in het Kursaal van Oostende. Daarom werd de casino foyer omgetoverd tot een moderne black box, met een vast podium.
Het Amerikaanse damestrio The Three Degrees uit Philadelphia is al verscheidene malen aan bod gekomen, zelfs een interview met zangeres Valerie Holiday. Ze bestaan al meer dan 60 jaar, want de groep werd opgericht in 1963, en maakte diverse wisselingen mee. Twee jaar geleden stonden ze hier ook al geprogrammeerd, en deze keer leidde het enige originele lid Valerie Holiday het trio, samen met Freddi Poole en Jessie Wagner.
De foyer zat afgeladen vol, toen de band het podium kwam opgestapt. Die band bestond uit een keyboardspeler, een gitarist, een drummer, een bassist en nog een keyboardspeler. Ze openden met twee nummers, waarbij de gitarist via een vocoderachtige stem ‘People Make the World Go Round’ van The Stylistics inzette. Daarop volgde ‘I Can’t Help it’ van wijlen Michael Jackson, maar in een jazzfunkstijl.
Aansluitend verschenen de 3 dames en vingen aan met de cover ‘Shake Your Groove Thing’ van Peaches & Herb uit 1978. De sfeer zat onmiddellijk goed, waarna hun eigen hit ‘Year of Decision’ volgde. Daarop volgde ‘Can’t You See what You’re Doin’ to Me’, waarna Valerie ons zei: “We all Came out to Have a Party”, en dat was zeker de bedoeling! Ze stelde de beide andere zangeressen aan ons voor, en samen zetten ze het wondermooie ‘Take Good Care of Yourself’ in, een van mijn lievelingssongs. Daarna volgde ‘My Simple Heart’ (wat ooit nog gecoverd werd door Carol Douglas). Die song was een productie van de befaamde Giorgio Moroder, en de volgende song ‘Givin’ up, Givin’ in’ was ook een product van hem. Toen kwam een cover uit hun thuisstad Philadelphia aan bod, en dat werd ‘You’ll Never Find another Love Like Mine’ van wijlen Lou Rawls, en uit hun cd ‘Tribute to Philadelphia volgde daarna het ietwat funky “Strategy’. Ze schakelden weer over naar uiterst dansbare Moroderdisco met ‘The Runner’, waarop het wereldbekende ‘Disco Inferno’ ingezet werd. Deze song kennen we vooral via The Trammps, is te horen in de film ‘Saturday Night Fever’ en later ook gecoverd door wijlen Tina Turner. Mensen kwamen rechtop en gingen spontaan aan de zijkant aan het dansen. Nog meer dansmuziek volgde met de cover ‘I’m so Excited’ van The Pointer Sisters, totdat Valerie hun eerste nummer 1 hit aankondigde, en ik wist dat het ‘Dirty Ol’ Man’ ging worden, de song waarmee ik ze indertijd ontdekte. De zaal reageerde uitbundig, en het al even mooie ‘When Will I See You Again’ volgde daarna. Iedereen ging spontaan rechtstaan, want de internationale wereldhit ‘T.S.O.P. (The Sound of Philadelphia)’ vulde de zaal. Dit nummer van de huisband MFSB werd in 1974 aangevuld met de stemmen van The Three Degrees. En het werd tevens de tune voor het Tv-programma ‘Soul Train’. Valerie ging over tot voorstelling van de bandleden, en iedere muzikant gaf een solo weg. Het nummer ‘T.S.O.P.’ ging gewoon door, totdat afgesloten werd met een cover van de wereldhit ‘Boogie Wonderland’ van Earth, Wind & Fire. Valerie riep het publiek op om mee te zingen, en tegelijk ook de juiste moves te doen. Dat gebeurde uiteraard spontaan, waarna het trio even het podium verliet, om daarna terug te keren en afscheid te nemen.
De show was voorbij gevlogen, en ik wou meer! Ik herinner me nog dat op hoezen van de platen uit Philadelphia de tekst stond: “There’s a Message in the Music”. Wel, na meer dan 60 jaar leeft die Phillysound dus nog steeds onder de mensen. Geen wonder, want dit is tijdloze muziek, gebracht door 3 mooie soulstemmen in glitterjurken.
Heeft u dit prachtig concert gemist? Geen nood, want ik meen vernomen te hebben dat ze hier volgend jaar terug op de planken staan.
Foto’s met dank aan Clicks and Music.
Met dank aan:
Patrick Van de Wiele
MAMA’S JASJE – DAGBOEK VAN EEN ZANGER
CC De Werf Aalst, 19 november 2024.
Het lijkt wel als de dag van toen, maar Peter Vanlaet is al 33 jaar met muziek bezig. Voor de eerste editie van het Retrofestival in Aalst, waarbij senioren gedurende 4 dagen het cultureel centrum overnamen, werd hij uitgenodigd voor een matineeconcert. En de zaal was meteen uitverkocht! Caroline De Meerleer, schepen voor senioren, leidde dit optreden in, en aansluitend kwamen Peter Vanlaet (zang en akoestische gitaar) en Didier Deruytter (keyboard) het podium opgewandeld. Ze begonnen met ‘Het wordt tijd’, waarna Bert Verschueren (gitaren), Chantal Kashala en Steve Kashala (backing vocals) hen vervoegden. Peter vertelde ons dat hij een overzicht ging brengen van al zijn albums, en uit elke cd 1 song ging kiezen. Dat werden dan zijn meest autobiografische nummers. Hij begon in 1991 met zijn hit ‘Zo ver weg’ uit het debuutalbum ‘Paradijs op aarde’. ‘De regenboog’ uit de cd ‘Letters en lawaai’ uit 1992 werd de volgende song, en dit is eigenlijk een erotisch verhaal over liefde op een snelwegparking. Uit 1993 kwam dan ‘Waar is het hart’ uit de cd ‘Testament van een jaargetijde’ aan bod, een bluesy track. Jammer splitte de band daarna, en in 1996 bracht Peter zijn eerste soloalbum ‘Hartslag’ uit. Daaruit koos hij voor het liedje ‘Zij’. Vervolgens werd gekozen voor een album met eerbetonen aan kleinkunstartiesten. ‘Als de dag van toen’ kennen we allemaal van Reinhard Mey (1975), en Mama’s Jasje coverde dit nummer in 1997. Het jaar daarop verscheen een tweede cd ‘Hommages II’ en zo kregen we de cover ‘De man’ van de Nederlandse band Bots te horen. In 1999 bracht Peter terug een soloalbum uit, en dat werd ‘Autrement’, een cd compleet in het Frans. ‘Mon petit doigt’ herinnerde hem aan zijn pink die een afscheidsbrief niet wou ondertekenen. En met ‘Nona’ uit de cd ‘Pop Model’ uit 2000 werd het eerste deel van dit optreden afgesloten. Het was toen namelijk tijd voor een pauze.
Na een half uur hernam de band zijn plek op het podium en werd ‘Ik heb je lief’ ingezet uit de derde solo-cd van Peter uit 2001. Een jaar later konden we kennismaken met ‘De illusie’ uit de cd ‘Zwart op wit’, onder het motto “maak van je shit een hit”, een uitspraak die Peter overgenomen had van Frank Boeijen. In 2003 liet de band de cd ‘Hommages III’ op ons los, en daaruit kwam de Nederlandse cover van de Alice Cooper hit ‘How You Gonna See Me Now’. Dan werd dan ‘Als ik je terug zal zien’, een song over een gevangene die vrijkomt uit de cel, en zich afvraagt of zijn vrouw hem nog zal willen. Uit 2007 stamde dan een herwerking van een hit, waarna het vrolijke nummer ‘Meer moet dat niet zijn’ uit 2022 de zaal ingestuurd werd. Het publiek ging aanstonds meeklappen op het ritme en met de armen zwaaien. Dat luidde meteen het einde van dit optreden in, maar “we want more” deed hen even terugkomen voor een splinternieuw bisnummer waarvan ik meen dat de naam ‘Maak van je shit een hit’ was.
Peter kruidde dus dit optreden met persoonlijke anekdotes, en wist alzo de aandacht van het publiek vast te houden. En alhoewel ik beslist geen specialist in Nederlandstalige muziek ben, was dit optreden me best bevallen.
Met dank aan CC De Werf.
Patrick Van de Wiele
JASPER STEVERLINCK – THE HEALING TOUR
Concertgebouw Brugge, 1 november 2024.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik onze landgenoot Jasper Steverlinck niet volg. Mijn vriendin wees me echter op zijn aantreden in het Tv-programma ‘Liefde voor muziek’ en zo waren wij aanwezig op zijn optreden. Jasper speelde vroeger bij de Gentse band Arid, en komt nu 6 jaar na zijn debuutalbum ‘Night Prayer’ in januari met een nieuw album ‘The Healing’ op de proppen. Ter voorbereiding daarvan deze nieuwe show dus…
Voor een praktisch volle zaal werd stilaan met zo’n 15 minuten vertraging een duo op het podium zichtbaar. Dat was Jasper, gewapend met een akoestische gitaar en de keyboardspeler Valentijn Elsen. Hijzelf zette de eerste song in, en onmiddellijk viel me zijn krachtige stem op. ‘Don’t Come Crying to Me Now’ volgde daarop, waarna hij voor ‘Here’s to Love’ de akoestische gitaar verwisselde voor een elektrische. Dat zou hij overigens tijdens zijn optreden nog meermaals doen. ‘Raise My Voice’ werd de volgende track, en daarna waagde hij zich aan de Queen cover ‘Somebody to Love’, waarop hij zong onder begeleiding van het keyboard. Tijdens ‘Cold World’ nam hijzelf ook plaats achter een keyboard, zodat 2 keyboards samen speelden. Vervolgens greep hij terug naar de periode van de band Arid, en vertolkte ‘You Are’. De nieuwe song ‘Rivers’ kwam daarna aan de beurt, een nummer dat hij geschreven had in de vrije natuur. Daarvoor werd hij begeleid op een harmonium, terwijl hijzelf op een ukelele speelde. ‘Need Your Love’ werd de volgende song, en vooraleer hij ‘National Tears’ inzette, vertelde hij ons dat hij die song speciaal voor Roy Orbison geschreven had. En toen kwamen we toe aan de titeltrack van het nieuwe album, en dat werd ‘The Healing’. Daarop volgde ‘Remember You’, waarvan de backingtrack uitgesponnen verder ging, zelfs toen Jasper het podium even verliet, om daarna terug op te komen, en het nummer af te maken. De nieuwe song ‘Marlena’ volgde daarna, waarbij hij solo speelde op elektrische gitaar. En toen verraste hij de ganse zaal door het beroemde klassieke lied ‘Nessum Dorma’ in te zetten. Onmiddellijk erna veerde het publiek recht, en gaf hem een staande ovatie. Jasper koos vervolgens voor Bowie’s ‘Life on Mars’, en het enige vrolijke lied dat hij ooit geschreven heeft, nl. ‘Lift You Up’. Daarbij nodigde hij uit om het refrein mee te zingen en in de handen te klappen, wat dan ook spontaan gebeurde. Hijzelf breidde er een staartje aan. En met ‘Till We Meet Again’ nam hij afscheid.
Dit concert was vlug voorbij, zonder pauze, en ik moet na mijn eerste kennismaking met hem eerlijk bekennen dat ik onder de indruk was van zijn stemgeluid, maar dat zijn songs zich allemaal wat in het zelfde straatje situeren. Het was een intiem concert geworden, waarbij hij dus gloednieuwe nummers afwisselde met klassiekers en enkele covers.
QUEEN OF THE NIGHT – A TRIBUTE TO WHITNEY HOUSTON
Kursaal Oostende, 5 oktober 2024.
Zaterdagavond stond de overvolle concertzaal van het Kursaal in Oostende in het teken van een eerbetoon aan een van (voor mij) de beste R&B zangeressen ooit, namelijk Whitney Houston. Dit evenement werd mede georganiseerd door de Lions Club Oostende Beaufort, en we kregen dan ook een inleiding door de voorzitster ervan.
Achter haar had ondertussen de band plaatsgenomen, en die bestond uit een keyboardspeler, een drummer, een gitarist, een bassist, een saxofonist en 2 achtergrondzangeressen. We kregen een instrumentale intro te horen, waarna de Whitney zangeres opkwam en het rockende ‘So Emotional’ inzette. Daarin zat uiteraard een rockende gitaarsolo verwerkt. Vervolgens keerden we terug in de tijd naar 1985, toen Whitney haar debuutalbum uitbracht en daaruit kregen we ‘Saving All My Love for You’ te horen, ook weer met wat teveel rock naar mijn smaak. ‘How Will I Know’ volgde daarop met het bekende ‘I’m Your Baby Tonight’ erachteraan. Uit de soundtrack van de film ‘The Bodyguard’ volgde daarna het ontroerende ‘I Have Nothing’, gevolgd door het modernere ‘Step By Step’, waarop de zaal ging meeklappen. ‘Love Will Save the Day’ uit 1987 werd de volgende dansbare hit, met een sax solo. De man achter de piano zette vervolgens de intro in tot de mooie ballade ‘Run to You’, en er volgde nog een ballade, namelijk ‘Didn’t We Almost Have it All’. De energieke titeltrack van dit eerbetoon schalde daarna uit de boxen, waarbij de intro zonder de Whitney zangeres ingezet werd. En toen was het al tijd voor een pauze.
Na zo’n half uur kregen we de ontroerende ballade ‘One Moment in Time’ te horen, speciaal geschreven als lied voor de Olympische Spelen in Seoul in 1988. Daarop volgde het reggae-achtige ‘Your Love Is My Love’ en het publiek zong het refrein mee. ‘Where Do Broken Hearts Go’ werd het volgende ballade in het rijtje, en ‘It’s not Right but it’s OK’ zette R&B in uit de nineties, naar het einde van Whitney’s carrière. In datzelfde straatje volgde ‘Bring Me a Higher Love’, waarna de 2 achtergrondzangeressen aan ons voorgesteld werden. Die 2 zongen zonder Whitney de song ‘Million Dollar Bill’, maar ze kwam vervolgens weer op om Whitney’s “signature song” ‘I Will Always Love You’ in te zetten. Dit liedje kent u waarschijnlijk wel uit de film ‘The Bodyguard’ en er zat ook weer een sax solo in. Het energieke en erg dansbare ‘I’m Every Woman’ (een cover van Chaka Khan) volgde daarop en de zaal veerde recht, klapte mee, en ging spontaan aan het dansen. Aansluitend volgde het al even dansbare ‘I Wanna Dance with Somebody’, dat voor nog meer dansers in de zaal zorgde. Dit was het bewijs dat het publiek dit duidelijk lustte. ‘How Will I Know’ volgde daarna, en aansluitend bracht een van de 2 achtergrondzangeressen opnieuw ‘So Emotional’. De andere bracht daarna ‘I Wanna Dance with Somebody’ en de bandleden werd aan ons voorgesteld. De Whitney zangeres, wiens naam ik niet volledig kon verstaan, maar Katie bleek te zijn, sluit uiteindelijk af met de prachtige ballade ‘The Greatest Love of All’. Deze song is eigenlijk een cover van George Benson, en afkomstig uit de soundtrack van de film ‘The Greatest’ over het leven van bokser Mohammed Ali.
Het was weerom een prachtig concert geweest, iets waarvan je meer wil. En die Katie had duidelijk bewezen dat ze kon zingen, ook al vond ik dat ze niet strikt Whitney volgde, maar er haar eigen draai aan gegeven had. Een aanrader!
Met dank aan
KURSAAL OOSTENDE
https://www.kursaaloostende.be/nl/Whitney
Patrick Van de Wiele
ABBA GOLD - THE CONCERT SHOW
Concertgebouw Brugge, 4 oktober 2024.
Vele decennia geleden zag ik de Zweedse band ABBA in Vorst Nationaal ten tijde van hun ‘Voulez vous’ tournee. Ondertussen is die band popgeschiedenis, maar wist u dat er een internationaal gezelschap al 20 jaar rondtrekt onder de naam ABBA GOLD - The concert Show?
Afgelopen vrijdagavond gingen even na achten de podiumlichten aan, waarbij een gitarist (alias Björn), een keyboardspeler (alias Benny) een bassist, een drummer/percussionist en 2 zangeressen (Agnetha & Anni-Frid) zichtbaar werden. En er werd stevig ingezet met het disco-achtige nummer ‘Voulez vous’. Onmiddellijk klapte het publiek mee. Daarop volgde dan ‘Knowing Me, Knowing You’, waarna men ons op de tonen van ‘Fernando’ vroeg om met de armen in de lucht te zwaaien, en mee te zingen. Vervolgens kwam het verzoek om recht te gaan staan en mee te dansen op de tonen van ‘Mamma Mia’, gevolgd door ‘Take a Chance on Me’. In 1981 haalde het volgende nummer voor de laatste keer de top in de hitparades, en dat werd ‘One of Us’, een nummer dat eigenlijk over de echtscheiding van Björn en Agnetha ging. Toen ‘Chiquitita’ ingezet werd ging de zaal meedansen en meeklappen, en ‘Super Trouper’ zette de belangrijkste schrijnwerper in de verf. ‘SOS’ werd de volgende hit, waarna Benny ons vroeg om hun Facebook of Instagram pagina te liken. En met ‘Money, Money, Money’ werd het eerste deel al afgesloten.
Na zo’n 20 minuten pauze werd deel 2 ingezet met de hit waarmee het allemaal begon, namelijk ‘Waterloo’, dat het songfestival won in 1974. De zaal veerde uiteraard recht, waarna het mij minder bekende ‘Tiger’ voorbij kwam. Dan was het de beurt aan een song over vrijheid, en dat werd ‘Eagle’ uit 1978. Er zat een gitaarsolo in verwerkt. Daarna barstte de disco weer los met ‘Lay All Your Love on Me’, waarop het publiek weer ging meeklappen. Benny stelde ons de internationale bandleden voor, waarbij bleek dat drummer afkomstig was uit Brugge. Hij vroeg of er soms speciaal geklede mensen in het publiek zaten, en ging ze zelfs groeten. Ook vroeg hij wie de show al eerder gezien had, en dat bleken er toch enkele te zijn. Daarna kwam de vraag “Let’s all sing a song together” en dat werd ‘I Have a Dream’. Voor hen die de tekst niet kenden, geen probleem, want die werd op het podium geprojecteerd. De armen gingen in de lucht, en Benny ging over tot de voorstelling van de 2 zangeressen. ‘Head over Heels’ werd de volgende hit in het rijtje, gevolgd door het stampende ‘Gimme!, Gimme!, Gimme! (a Man after Midnight)’. En de discosfeer zat er goed in met ‘Does Your Mother Know’, waarop de zaal zowaar aan het dansen ging. We kregen zelfs een bas solo cadeau. Maar het nummer waarop iedereen gewacht had kwam eindelijk aan de beurt, en dat was ‘Dancing Queen’, waarop de zaal rechtveerde.
Daarna was het even wachten op de bisnummers, en dat werden dan het mij onbekende ‘So Long’ en als afsluiter het overbekende ‘Thank You for the Music’ dat het publiek zelf inzette, zo overbekend is het nummer!
Het was weerom eens bewezen dat de muziek van ABBA onsterfelijk is, en dat zelfs na 20 jaar die typische sound perfect neergezet werd door deze ABBA Gold. Een aanrader dus!
U kan deze show nog op verschillende plaatsen in ons land gaan bekijken.
Meer info:
https://abbagold-theconcertshow.com/en/
Met dank aan
CONCERTEVENTS
Patrick Van de Wiele
MICHAEL JACKSON TRIBUTE ‘LEGACY’
Concertgebouw Brugge, 27 september 2024.
Alhoewel het alweer 15 jaar geleden is dat de “King of Pop” overleed, blijft zijn muziek verder leven. Onze landgenoot, Christ’OF, de beste Europese impersonator van wijlen Michael Jackson, heb ik al driemaal aan het werk gezien. Zijn eerste show was ‘My Name Is Michael’, die hij zelfs tot in Amsterdam bracht, en de tweede was ‘Legacy’. Afgelopen vrijdag was dus de vierde maal dat ik de magie van dé grootste legendarische superster kon herbeleven. De zaal was voor ¾ volgelopen toen even na achten de intro door de boxen schalde, en het gordijn openging. Christ’OF stond in de “super trouper” en samen met zijn begeleidingsband en 8 dansers zette hij het energieke ‘They Don’t Care About Us’ in. Die begeleidingsband bestond uit 2 keyboardspelers, een bassist, een drummer, een gitarist, en 2 koperblazers (trompet en trombone), aangevuld met een achtergrondkoortje, bestaande uit 2 vrouwelijke en een mannelijke vocalisten. “Who’s bad?” vroeg Christ’OF meermaals, en dat op de dansbare beat van de drums.
Aansluitend volgde het al even opgepepte ‘Jam’, waarna hij ons de vraag stelde “Are You Ready to Party with Us Tonight?”. Dat waren we zeker, en ik deinde mee op Michael’s solosuccesnummers ‘Off the Wall’, ‘Don’t Stop Till You Get Enough’ en ‘Rock with You’. De aandachtige bezoeker van mijn site zal wel weten dat Michael’s broer, Tito Jackson onlangs overleden is, en de show werd dan ook aan hem mede-opgedragen. Aansluitend keerden we in het grijze hit verleden terug naar de tijd van de Jackson 5. Geflankeerd door 4 mannelijke dansers, die zijn broers Marlon, Tito, Jackie en Jermaine moesten uitbeelden, bracht Christ’OF de hits ‘I Want You Back’, ‘Stop the Love en het rustige ‘I’ll Be There’. Maar aansluitend werd opnieuw de beuk er ingezet met ‘Blame it on the Boogie’, een discohit van de Jacksons uit 1978. Nog meer uiterst dansbare disco volgde met ‘Can You Feel it?’, waarna opnieuw een rustpunt ingelast werd. De instrumentale intro tot ‘Human Nature’ bezorgde me kippenvel en Christ’OF bracht ook weer een intieme versie ervan, opgeluisterd met een gitaarsolo. Maar daarna was het weer dansen geblazen met ‘Wanna Be Startin’ Something’, gevolgd na een gesproken intro, door het mooie duet ‘I Just Can’t Stop Loving You’, dat Michael oorspronkelijk zong samen met Siedah Garrett. Hier nam de achtergrondzangeres Valerie haar plaats in.
En dan was het tijd voor een pauze.
Zo’n 20 minuten later hoor je de intro “Who’s Bad?, en wist je uiteraard welk vlees je in de kuip had, en dat werd ‘Bad’, met aansluitend de al even grote hit ‘Beat it’ erna. Christ’OF bracht deze song eerst als een solostukje, waarna de bendeoorlog tussen de dansers uitgebeeld werd, en omkaderd werd door een gitaarsolo. Daarna volgde ‘Black or White’ met Christ’OF natuurlijk in een zwart/witte outfit. En toen nam hij plaats op een troon, waarover een rode doek gedrapeerd lag. Dansers bedekten hem ermee, waarna hij plots verdwenen bleek te zijn. Die troon had de initialen MJ in het groot in de rugleuning verwerkt, maar plotseling dook Christ’OF al zingend tussen het publiek op. Deze verdwijntruc lokte veel applaus uit, waarna hij in zijn eentje het rockachtige ‘Dirty Diana’ zong, bijgestaan door een gierende gitaarsolo. Nadat hij met een hoed, een trage aanloop inzette tot ‘The Way You Make Me Feel’, om die hoed daarna weg te gooien, daagde een sexy danseres op, waar Christ’OF uiteraard ronddraaide. Twee dansers streden daarna om haar gunsten. Er werd vervolgens een sfeer uit een nachtclub opgeroepen door de tonen van de song ‘Killer Joe’ op de achtergrond. Totdat samen met dansers ‘Smooth Criminal’ werd ingezet. Daarbij kon vanzelfsprekend de wereldberoemde Lean beweging niet achterwege blijven. En de nachtclubsfeer van ‘Killer Joe’ kwam terug op de proppen toen 3 dansers dat jazzy intermezzo kwamen opluisteren. Christ’OF zelf kwam stampvoetend op het podium, opende een koffer, haalde er zijn jacket, een glitterhandschoen en een hoed uit, en zette de dans van ‘Billie Jean’ in. Tijdens deze solodanspartij kwam maar liefst driemaal de befaamde Moonwalk aan bod. De song ‘Gone Too Soon’ uit Michael’s album ‘Dangerous’ volgde, en werd een eerbetoon aan Michael zelf. Een krakende en piepende deur, een en gehuil van weerwolven weerklonk, en je wist dat je op de setting van ‘Thriller’ beland was. Christ’OF bracht dat eerste stukje alleen, tot de zombies het podium opkropen, om daarna samen met hem de zombiedans te doen. Deze scène leek zo weggelopen uit de bijbehorende John Landis’ videoclip. En dat ging zo door tot Vincent Price aan het einde ervan zijn akelige lachje liet weerklinken!
Maar de zaal riep “we want more”, en als toemaatje kregen we ‘Man in the Mirror’, want verandering begint nog steeds bij jezelf. Dit was één van Christ’OF ’s favoriete tracks, zo zei hij. De zaal veerde recht, en een bonkende drum dreef het ritme op tot ‘Workin’ Day and Night’, waarbij 3 kleine kids in Thriller-jacket naast hem op het podium kwamen. Het publiek bleef rechtstaan en meeklappen, waarna de dansers en danseressen opkwamen en voorgesteld werden. Op de tonen van ‘Shake Your Body’ (Jackson 5) werden we tenslotte ook aan de bandleden voorgesteld.
Het lijdt geen twijfel, Christ’OF is nog steeds de perfecte MJ impersonator, en bezit de juiste “moves and grooves”. Samen met zijn begeleidingsband en de dansers en danseressen is dit dan ook een groots eerbetoon, een wervelende show, die mij en ook het aanwezige publiek zeker kon bekoren!
Tussen haakjes, voor wie het nog niet wist: Christ’OF trad al op voor de King of Pop in Webster Hall in New York in 2002. Hij kreeg toen het grootste compliment van Michael Jackson zelf: “You must practice every day to be so good!"
In mei 2025 staat deze show gepland in het Koninklijk Circus in Brussel, de Stadsschouwburg in Antwerpen, de Capitole in Gent, om daarna ook nog het Trixxo Theater in Hasselt aan te doen. Ga dat dus zien!
Met dank aan SHOW-TIME.
Patrick Van de Wiele
MUSICAL 'GREASE'
Stadsschouwburg Antwerpen, 15 september 2024.
Gisterennamiddag had de première plaats van de Nederlandstalige musical ‘Grease’. En zoals gewoonlijk bij een première waren heel wat BV’s opgedaagd. De originele Broadwayversie van deze “feelgood” musical bestaat al sinds 1972, gevolgd door de succesvolle filmversie uit 1978 met de betreurde Olivia Newton-John en John Travolta in de hoofdrollen. Producent Albert Verlinde i.s.m. Senf Theaterpartners, Jaco Kaasschieter en House of Entertainment brachten een nieuwe, frisse versie met Vlaamse hoofdcast op de planken, die na Antwerpen ook Capitole Gent en Trixxo Theater Hasselt zal aandoen. ‘Grease’ vertelt het verhaal van de tieners Sandy en Danny, die elkaar tijdens een zomerliefde in de fifties leren kennen, en onverwachts herenigd worden tijdens het laatste jaar van de middelbare school aan het Rydell High. Maar al gauw blijkt dat Danny niet die lieve jongen van die zomerliefde is, maar in gezelschap van zijn medestudenten, een stoere macho blijkt te zijn. Hij is immers lid van de jeugdbende T-Birds, maar Sandy treurt en besluit zich daarom aan te sluiten bij het damesclubje de Pink Ladies. Een danswedstrijd moet de twee geliefden weer samen brengen, maar voor hoe lang? Overleven ze de beproevingen van het tienerleven en vinden ze opnieuw de ware liefde?
Deze bruisende musical bracht een energiek fiftiesspektakel met overbekende, tijdloze hits zoals de opener ‘Grease’ (origineel van Frankie Valli), ‘Grease Lightning’ (over de roze cabrio), ‘Hopelessly Devoted to You’ (gezongen door een treurende Sandy), ‘Summer Nights’, ‘Sandy’ (gezongen door Danny) en uiteraard als finale ‘You’re the One that I Want’.
Naast Tinne Oltmans, die de rol van Sandy vertolkte en Danny, gespeeld door de Nederlandse acteur Danny Dorland, die uiteindelijk weer voor Sandy valt, waren andere rollen van de ruige Rizzo, die van de hilarische lerares Miss Lynch (Ruth Beeckmans) en die van radiopresentator en ex-student Vince Fontaine de opmerkelijkste. Regisseur Servé Hermans en choreograaf Daan Wijnands hebben er iets moois van gemaakt, dat ik alleen maar kan aanbevelen!
Ga dus deze show zien, want hij speelt nog tot en met 13 oktober in Stadsschouwburg Antwerpen, Capitole Gent en Trixxo Theater Hasselt.
Tickets & info: www.greasemusical.be.
Met dank aan House of Entertainment.
Patrick Van de Wiele
Foto's: Kenney Simons
OPENLUCHTMUSICAL ‘DE KLOKKENLUIDER VAN DE NOTRE DAME’
Donkmeer Overmere/Berlare, 31 augustus 2024.
Afgelopen zaterdagavond was ik, net zoals 2.499 andere toeschouwers, te gast op de voorstelling van de openluchtmusical ‘De klokkenluider van de Notre Dame’ aan het pittoreske Donkmeer in Overmere/Berlare. De week daarvoor had op 23 augustus al de langverwachte betoverende première plaatsgevonden. Er werd gewacht op de zonsondergang om dit feeërieke spektakel te laten baden in een betoverend lichtspel. Op het podium voor de tribune stond een reusachtig decorstuk, een reconstructie van de kathedraal Notre Dame, die nog in aanbouw was. We schreven immers 1482, naar de wereldberoemde roman van Victor Hugo uit 1831. Acht enorme klokken en een met LED’s verlichte rozet waren in dit decor ingebouwd.
Het verhaal volgt eigenlijk de gelijknamige Disney film uit 1996, waarin de verstoten broer van de kathedraalmeester Frollo, voor zijn dood, zijn misvormd kind toevertrouwt aan zijn broer. Deze besluit om dat kind Quasimodo te noemen, en sluit hem op in de klokkentoren van de Notre Dame. Daar heeft Quasimodo gezelschap van 3 waterspuwers. Na 20 jaar opgesloten te zijn besluit Quasimodo om voor het Dwazenfestival voor het eerst naar buiten te komen. Daar ontmoet hij zijn onmogelijke liefde, de zigeunerin Esmeralda, maar wordt hij tegengewerkt door Frollo, en moet hij bovendien allerlei vernederingen ondergaan.
Er stonden bijna 100 figuranten op het podium, dat tevens kon rekenen op enige sterke vocale prestaties, maar ook enkele die onverstaanbaar waren. De hoofdrollen werden vertolkt door Nordin De Moor, Ruben Van Keer, Idalie Samad, Leendert De Vis, Hilde Van Wesepoel en Pieter Casteleyn, dit alles op de muziek van de Amerikaanse componist Alan Menken, met teksten van Stephen Schwartz. Regisseur Bruno Van Heystraeten en choreografe Ingrid Coppieters hebben voor een mooi spektakel gezorgd, dat bij afloop dan ook kon rekenen op een minutenlang oorverdovend applaus van een rechtstaand publiek.
Een groots evenement dus voor de 20ste editie van Festivaria.
Deze openluchtmusical kan u nog bewonderen tot 7 september.
Met dank aan Cultuursmakers Carpe Diem.
Patrick Van de Wiele
foto's Steven Hendrix
MUSICALSPEKTAKEL ‘JEANNE D’ARC’
Kasteel de Merode, Westerlo, 14 augustus 2024.
Gisteravond had de première plaats van deze historische musical in openlucht weliswaar, met op de achtergrond het al even historisch kasteel de Merode.
De maagd van Orleans ofwel “la pucelle” is een van Frankrijks nationale heldinnen. Deze musical vertelde het opvallende verhaal van een doodgewone boerendochter uit het dorpje Domrémy, die geboren werd rond 1412, en erin slaagde om met de hulp van de Dauphin Karel VII, een leger op de been te brengen om Frankrijk van de Engelse bezetting te bevrijden. Daarin slaagde ze maar deels, tot ze gevangen genomen werd door de vijand. Jeanne hoorde immers al sinds haar dertiende stemmen in haar hoofd, meer bepaald van de heilige Catharina, Margaretha en de aartsengel Michael, die haar vertelden dat ze haar Frankrijk moest bevrijden. Op die manier speelde ze belangrijke rol in de Honderdjarige Oorlog tussen Engeland en Frankrijk (1337 tot 1453). Maar aan dit avontuur kwam een einde toen eerst de tot koning gekroonde Karel VII haar verloochende, en daarop een kerkelijke rechtbank (opgezet door de Engelsen) haar in Rouen met voorbedachten rade tot de brandstapel veroordeelde. Op het allerlaatste moment kreeg Jeanne echter de kans haar (zogezegde) leugens te bekennen, en haar straf te laten omzetten in levenslange opsluiting. Eerste tekende ze die bekentenis, om ze later op de brandstapel zelf, in te trekken. Zo verloor Frankrijk een van haar heldinnen op negentienjarige leeftijd.
Vijfentwintig jaar na haar dood liet paus Calixtus III het proces herzien. Ze werd onschuldig bevonden en kreeg op 7 juli 1456 de titel van martelares. In 1909 werd ze door de Rooms-Katholieke Kerk zalig verklaard en in 1920 volgde de heiligverklaring.
Meer dan 150 acteurs, dansers en zangers brachten onder leiding van regisseur Luc Stevens een prachtig openluchtspektakel, dat die dramatische gebeurtenissen historisch uitbeeldde, maar met hier en daar toch een modern kantje. Zo zong bijvoorbeeld een Franse ridder tot Jeanne; “Jeanne, als ik jou zie ben ik niet meer bij te sturen”, een duidelijke verwijzing naar de hit ‘Anne’ van Clouseau.
Zanger, acteur, presentator en schrijver Jelle Cleymans sloeg voor het script en de liedteksten van dit musicalspektakel maar wat graag de handen in elkaar met collega-acteur en auteur Jef Hoogmartens. Componist Sam Gevers tekende voor de bijbehorende songs, zodat het geheel tot een totaalspektakel met wervelende choreografieën en spectaculaire (schijn)gevechten uitgroeide. Protagoniste Jeanne D’Arc werd schitterend vertolkt door Lotte Stevens en wist mij absoluut te boeien met haar zangkwaliteiten. Maar ook de overige acteurs hebben hun beste beentje voorgezet. Het ensemble kon dan na afloop ook rekenen op een minutenlange staande ovatie. Een musicalspektakel dus dat gerust naast andere internationale producties kan staan!
Een aanrader die nog tot 7 september te beleven valt.
Met dank aan House of Entertainment.
Meer info:
Historalia
Patrick Van de Wiele
THE BIG POPCORN PARTY
Dance Leiedal Deinze, 29 juni 2024.
Naar jaarlijkse gewoonte had de ‘Big Popcorn Party’ plaats, waar alle liefhebbers en Dj’s van dat muziekgenre op af kwamen. Deze keer echter niet in de Mantovani in Oudenaarde, maar voor de eerste maal in Dance Leiedal in Deinze. En volk dat er was!
De avond werd opgeluisterd door 3 super Dj’s en dat waren Dirk, Alfonso en Jeff. Deze laatste was na jaren eindelijk terug in ons land. Jeff Callebaut woont immers in het zonnige Spanje, en was speciaal voor dit evenement naar Deinze afgezakt. Jeff behoort tot de top van de popcorn Dj’s want hij kan prat gaan op een palmares van 12 jaar in dancing Champou en 23 jaar in dancing Popcorn.
En al gauw kwam er na 20 uur de sfeer in. De muziek lokte de ganse avond dan ook heel wat dansers naar de dansvloer, en al gauw was het op de koppen lopen. Het bewijs weerom dat dit muziekgenre nog steeds leeft bij de liefhebbers.
Mis dus de volgende editie niet!
Met dank aan Dj Christian.
https://www.facebook.com/martine.landries
Patrick Van de Wiele
BART PIT’S JAZZ BAND – CROONERS & BUBBELS
EMotia Erpe-Mere, 15 juni 2024.
Indien u het nog niet wist, de laatste jaren is de muziek van crooners zoals Frank Sinatra, Dean Martin, Tony Bennett enz. aan een revival bezig, dit dankzij de opkomst van jonge crooners zoals Michael Bublé, de Nederlander Dennis van Aarssen, en onze eigen Yannick Bovy. Koppel dit aan big bands uit de jaren 40, 50 en 60 van de vorige eeuw, en je hebt een succesformule. Op deze manier kan deze muziek door een nieuwe generatie ontdekt worden, maar ook door een ouder publiek opnieuw gesmaakt worden. En precies die intieme sfeer van een jazzclub werd afgelopen zaterdagavond herschapen in de theaterzaal van EMotia.
De 18-koppige big band Bart Pit’s Jazz Band werd in november 2019 opgericht door Bart Coppens, oorspronkelijk als een small big band, maar groeide al gauw uit tot een volwaardige big band. Deze band begeleidde zaterdagavond 3 vocalisten in dat genre, en dat waren Rita Roelandt (bekend van ‘The Voice Senior’), Dani Hart (afkomstig uit Chili) en Kris De Schryver. Kris is gastzanger bij Bart Pit’s Jazz Band en nam het initiatief voor deze muzikale avond. De Mechelse acteur Christophe Stienlet nam de presentatie voor zijn rekening en even na achten opende de big band met het instrumentale ‘Basie Straight Ahead’ van Count Basie.
Daarna mocht Rita Roelandt vocaal openen met ‘What a Difference a Day Makes’ van Dinah Washington, waarna Dani Hart overnam met een cover van Peggy Lee’s ‘Fever’. Ze vervolgde met een cover van Nat “King” Cole’s ‘Route 66’, dat later ook gecoverd was door wijlen zijn dochter Natalie Cole. Het instrumentale ‘Estate’ door de big band zorgde voor een intermezzo, waarna Kris De Schryver aan de beurt kwam met Nat “King” Cole’s ‘Straighten Up and Fly Right’, waarna hij ook Sinatra’s ‘You Make Me Feel so Young’ en Cab Calloway’s ‘Minnie the Moocher’ vertolkte. Deze laatste song dateert al uit 1931, en tijdens de song zongen de bandleden en de zaal mee. Bandlid Lieven De Coster nam vervolgens zijn trompet ter hand om vooraan solo ‘Struttin’ with some BBQ’ te brengen. En Kris De Schryver sloot het eerste deel van deze avond af met het overbekende ‘New York, New York’, dat we allemaal kennen in versie van Frank Sinatra.
Een half uurtje later zette de big band deel 2 in met het instrumentale ‘Marguerite’, waarin een sax solo voorkwam. En ze gingen verder met ‘There Will Never Be Another You’, ook weer met een sax solo, waarna de bandleden aan ons voorgesteld werden. Rita Roelandt kreeg toen de kans om haar handelsmerk, de Etta James song ‘At Last’ te brengen, en deed dat met haar gebruikelijke flair. Vervolgens bracht ze Gershwin ’s klassieker ‘Summertime’, een song die voor het eerst door Billie Holiday in de hitparade gezongen werd. En ze voegde daar op prachtige wijze nog ‘I Just Want to Make Love to You’, ook alweer van Etta James, aan toe. Daardoor kon ze rekenen op een daverend applaus.
En opnieuw zorgde een instrumentaal nummer, nl. ‘I Remember Clifford’, voor een intermezzo, deze keer gebracht met een trompet op de voorgrond. Met ‘Let the Good Times Roll’ liet Kris De Schryver Ray Charles herleven, waarna hij in duet ging met Dani Hart tijdens een cover van Ella Fitzgerald & Louis Armstrong’s ‘They Can’t Take that Away from Me’. En Kris bleef duetteren, deze keer met Rita Roelandt tijdens ‘Love Is Here to Stay’. De drie vocalisten brachten daarna samen als afsluiter ‘The Lady Is a Tramp , dat we vooral nog kennen in de versie van Tony Bennett & Lady Gaga. Dat leverde hen een staande ovatie op. Maar aanhoudend “We want more” geroep zorgde ervoor dat de big band ons trakteerde op het bekende ‘In the Mood’ van Glenn Miller, een must overigens bij big bands. Erna werd nog eens een stukje ervan herhaald, en kozen de 3 vocalisten ervoor om nogmaals ‘The Lady Is a Tramp’ te zingen. En weerom kregen ze als dank een staande ovatie van ons.
Het was een mooie muzikale avond geworden, eentje waarvan ik meer wil. En dat zal volgend jaar ook gebeuren met een tweede editie, ik dacht op 3 mei 2025. Hou deze site dus in de gaten indien u erbij wil zijn!
Met dank aan Kris De Schryver.
https://www.facebook.com/kris.deschryver.9/?locale=nl_NL
Patrick Van de Wiele
JOHNNY LOGAN LIVE IN CONCERT
Concertgebouw Brugge, 14 juni 2024.
De Ierse zanger Johnny Logan, ofwel Mister Eurovision, heb ik al enkele keren live aan het werk gezien. Afgelopen vrijdagavond kwam hij voor de eerste maal met de New Bis Band naar Brugge. Johnny werd in 1954 geboren in Australië, en dat maakt hem dus 70 jaar oud. Hij verhuisde 3 jaar later naar Ierland waar hij nog steeds woont. Vanaf de jaren ’80 kwam zijn muzikale carrière in een stroomversnelling door zijn succesvolle deelnames aan het Eurovisiesongfestival. Hij won namelijk driemaal, tweemaal in eigen persoon, en de laatste keer als songwriter.
Even na achten kwamen de leden van de New Bis Band op het podium, en dat waren een trombonespeler, een trompettist, een saxofonist/fluitspeler, een bassist, een drummer, een gitarist, een keyboardspeler en 2 achtergrondzangeressen. Die band zette een medley in met 3 hits uit het rijke verleden van dat Eurovisiesongfestival, en dat werden ‘Ding-a-dong’ (in het Nederlands), ‘Let it Swing’ en Abba’s ‘Waterloo’. De zaal beneden zat vol, maar op de balkons was nog plaats over. Johnny zelf kwam daarna op met een akoestische gitaar in de hand. Hij ving aan met ‘It Is What It Is’, een track uit zijn nieuwste cd. Hij vertelde ons daarna dat het Eurovisiesongfestival vandaag de dag heel anders verloopt dan 44 jaar geleden toen hij won. En daarop zette hij zijn winnende lied ‘What’s Another Year’ uit 1980 in. Daarbij begaf hij zich tussen het publiek, om te vervolgen met een song uit een nieuw album waar hij aan werkt. Dat werd dan het uptempo ‘Heaven’s Closed’, waarna hij ons zijn tweede Eurovisie hit ‘Hold Me Now’ uit 1987 presenteerde. Daarna stelde hij telkens een deel van de New Bis Band leden en crew voor, om verder te gaan met een folksong, die op het einde sneller en sneller ging. Johnny sprak over het Belgisch regenweertje, en zei dat de volgende song ideaal was om in de regen naakt in Brugge rond te lopen. Dat was het langgerekte ‘The Irish Soul’. Tussendoor vertelde hij ook wat mopjes. In 1992 won hij voor de derde maal het Eurovisiesongfestival in Malmö, en deze keer als songwriter van de ballade ‘Why Me’, dat gezongen werd door Linda Martin.
Johnny herinnerde er ons ook aan dat hij meegedaan had aan ‘The Masked Singer’ in Antwerpen, en dat hij daarvoor in de huid (of beter gezegd het kostuum) van het rendier Edelhert gekropen was. Maar door het loodzware masker dat vastgesnoerd zat aan zijn lichaam zag hij bijna niks. Hij bracht 2 songs die hij toentertijd gezongen had, en dat werden Rihanna’s ‘Diamonds’ en Adele’s rocksong ‘We Could Have it All’. Hij nam zijn akoestische gitaar weer ter hand voor de solo uitstapjes ‘Side By Side’ (een ludiek lied over een gehandicapte vriendin, waarbij hij verklapte dat zijn moeder ook “nuts” was, dat het dus een familietrekje was) en Leonard Cohen’s ‘Hallelujah’. Daarbij zwaaiden de GSM lichtjes in de zaal en op het podium, en het publiek zong mee. Tijdens Sinead O’Connor’s ‘Nothing Compares 2 U’ zong de zaal het refrein mee, waarna plots het tempo de hoogte in ging voor Sam & Dave’s ‘Soul Man’. De toeschouwers klapten mee, gevolgd door de originele versie van ’You Raise Me Up’. Ja, het was Josh Groban die deze song populair maakte, maar blijkbaar Johnny die hem eerst ingezongen had. Dat bezorgde hem uiteraard een staande ovatie. Vervolgens zong hij de originele soulsong ‘Take Another Little Piece of My Heart’ van Erma Franklin (ja, de zus van wijlen Aretha) en maakte er een rocksong van, waarbij het keyboard ruimte voor een solo kreeg. Opnieuw liep hij ondertussen de zaal in. Daarna werden we getrakteerd op een “dance” versie van ‘Hold Me Now’ waarop het publiek recht sprong, in de handen klapte en meedanste. De zaal ging werkelijk uit de bol! En Johnny kon niet anders dan ons nog op een bisnummer trakteren, en die afsluiter werd de Beatles’ cover ‘Hey Jude’. Opnieuw zong het publiek mee op de tonen van “nana nananana…” waarbij op het einde het tempo de hoogte in ging.
Dit concert bezorgde ons een mooie avond, vol met hits en anekdotes uit zijn rijke carrière. We konden er alleen maar van genieten!
Met dank aan CONCERTEVENTS
i.s.m. Lions Oostkamp
Patrick Van de Wiele
OWLA SHOWTIME – WELCOME TO THE RED CARPET
Owla Brugge, 5 juni 2024.
Vorig jaar maakte ik de eerste editie van ‘Owla Showtime’ mee, en het was toen voor mij een aangename kennismaking met deze vernieuwde kerk in centrum Brugge. Na dat succes werd gisteravond een try-out opgevoerd van de gloednieuwe editie, die de naam ‘Welcome to the Red Carpet’ draagt.
Even na halfnegen kregen we een luid pakket van bliksemschichten, donderslagen, lasereffecten en bonkende elektronische muziek over ons heen. Dat was meteen de aanzet van de lasershow van Volker Maria Maier. Mooie lasereffecten, maar de muziek stond veel te hard, en het balkon daverde. Daarna verschenen 4 danseressen op de rode loper met Ivann ertussenin. Ondertussen had tevens de live band plaatsgenomen, die onder leiding van Patrick Desmedt bestond uit een keyboardspeler, een bassist, een gitarist, een drummer, een trompettist, een trombonespeler en een saxofonist. Gastheer Dirk Van Vooren nam ons op sleeptouw op de tonen van ‘Cabaret’ uit 1972 en kondigde The Satyn Sisters aan, een duo van 2 vrouwen, die prompt in gezelschap van die 4 danseressen energiek de Shania Twain hit ‘Man! I Feel Like a Woman’ inzetten. Vervolgens verscheen acrobate Alexandra Malter, de vierde generatie van de gelauwerde circusfamilie Malter, die met haar hoelahoep act voor bekijks zorgde. Naast ons had ondertussen een zangeres op het balkon plaats genomen. Daarna kwam Ivann aan de beurt met een puike medley van Phil Collins’ songs zoals ‘Something Happened on the Way’, ‘Sussudio’, ‘Dance into the Light’, ‘Two Hearts’ en ‘Don’t Lose My Number’. De volgende act nam al plaats en dat werd Elke Buyle die de song ‘Let it go’ uit de Disney film ‘Frozen’ bracht, en dat deels in het Engels en deels in Nederlands deed.
En plots daagden 3 Spanjaarden op die hun vliegtuig gemist hadden, en daardoor te laat aankwamen. Dit was het Trio Olé, en na een komische discussie met de gastheer dropen ze af. De Satyn Sisters kwamen terug op het podium en zongen een cover van Cindy Lauper’s ‘True Colors’. Bruggeling Steve Ryckier trakteerde ons op een rockende medley met fragmenten uit het repertoire van ACDC, Roy Orbison, Joe Cocker, Frank Sinatra, Bruce Springsteen, Edith Piaf, Raymond van het Groenewoud, Arno, The Rolling Stones, Peter Maffay, Rammstein, Willem Vermandere en de sterren uit het Africa project ‘We Are the World’, waarvan sommige hun opwachting kwamen maken. En het Spaanse Trio Loé nam het podium in met hun mix van comedy en muziek. Zo speelden ze fragmenten uit de film ‘Once upon a Time in the West’, ‘Volare’, ‘I’m too Sexy’, ‘Blue Suede Shoes’, ‘Highway to Hell’, flamenco, ‘Kalinka’, ‘Hava Nagila’ en ‘My Heart Will Go on’, dit alles doorspekt met ludieke opmerkingen en fratsen. En passend hernam Elke Buyle daarna die titelsong uit de film ‘Titanic’, die aansluitend door Ivann in een snelle versie neergezet werd. Celine Dion zou tevreden geweest zijn! Het ravissante Duo Vilya bracht het publiek letterlijk naar hogere regionen met hun prachtige acrobatie en dans op de tonen van ‘Libertango’. Toen de gastheer in Bond pak met pistool verscheen en onmiddellijk bijgetreden werd door Ivann wisten we dat we in wereld van 007 terechtgekomen waren. Het Bond thema weerklonk, waarna Ivann een Bond song bracht, die ik niet onmiddellijk kon thuisbrengen, gevolgd door een zangeres die ‘Goldfinger’ zong, Steve die ‘Thunderball’ bracht, een zangeres die ‘Goldeneye’ zong, een andere zangeres die ‘Skyfall’ interpreteerde en Ivann die tenslotte die de McCartney & Wings’ song ‘Live and Let Die’ de zaal instuurde. En toen was het tijd voor een pauze!
Opnieuw dompelde een halfuurtje later de lasershow van Volker Maria Maier de zaal onder in blitse lasereffecten, waarna Ivann de Nat King Cole hit ‘Nature Boy’ vanop het balkon vertolkte. Steve sloot aan met zijn ruwe versie van de Police hit ‘Roxanne’, een zangeres bracht een song van Adele. Ivann keerde weer met Bowie’s ‘Heroes’, dat hij koppelde aan een stukje uit Whitney Houston’s ‘I Will Always Love You’. De gastheer leidde ons daarna naar het universum van de Moulin Rouge in Parijs, die hij introduceerde met een ludieke goocheltruc met champagne. Drie zangeressen brachten vervolgens ‘Lady Marmelade’ uit de filmversie en namen zo de plek in van Christina Aguilera, Lil’ Kim, Mya en Pink. Ivann sloot daarbij aan met de ‘French Can Can’. En toen was het de beurt aan de Maltese sopraan Christien Dalli, onbekend in onze streken, maar met wat een stemgeluid. Zij zong 3 neoklassieke versies van songs, zoals het thema uit ‘Once upon a Time in the West’, dat uit ‘Schindler’s List’ en het wereldberoemde ‘Con Te Partiro’. Daarna zette de gitarist een song van Prince in, dat een medley aan zijn songs opende, waarop Ivann ‘When Doves Cry’ bracht, Steve koos voor ‘Kiss’, een zangeres ‘Cream’ bracht, The Satyn Sisters voor ‘Purple Rain’ kozen, Ivann terugkwam voor ‘Let’s Go Crazy’ om tenslotte afgerond te worden door opnieuw een gitaarsolo. Het Trio Olé hernam hun grollen en grappen onder muzikale begeleiding en ik noteerde ‘Besame Mucho’, ‘Oye Como Va’ en ‘Bamboleo’, maar tussenin had een van hen beginnen gooien met stukken fruit, waar hij later mee goochelde. Toen hij naar eieren greep, hield de zaal zijn adem in. The Satyn Sisters voerden Louis Armstrongs ‘What a Wonderful World’ op, waarna de gastheer Ivann introduceerde met Sinead O’Connor’s ‘Nothing Compares 2 U’. Elke Buyle zong daarna een song die ik niet herkende. Het Duo Vilya voerde een gewaagde luchtacrobatie op, en Steve Ryckier kreeg zijn deel van de koek met zijn Elvis Presley imitatie. Hij zong o.a. stukjes uit ‘C.C. Ryder’, ‘Burnin’ Love’, ‘Suspicious Minds’, ‘Look Away’ en ‘Glory Halleluja’. Tenslotte traden alle artiesten aan om samen als afsluiter de Kinks hit ‘Lola’ om te vormen tot ‘Owla’.
Deze “most exciting variety show of 2024” was afgelopen, had lang geduurd, maar was beslist de moeite waard geweest. Je kan zelfs spreken van een internationale uitstraling. En wij verlieten de zaal met een goed gevoel!
De show loopt vanaf 28 juni tot 15 augustus 2024, en is een dikke aanrader!
Met dank aan:
HOUSE OF ENTERTAINMENT
Patrick Van de Wiele
DENNIS VAN AARSSEN
Minardschouwburg Gent, 28 mei 2024.
Ik moet eerlijk toegeven, in de Gentse Minardschouwburg had ik voorheen nog nooit een voet gezet. Deze tempel van Romain Deconinck dateert al uit 1907, en de zaal zat afgeladen vol voor het eerste (en voorlopig) enige optreden van de Nederlander Dennis van Aarssen. Ik volg deze crooner al jaren met recensies van zijn cd’s en greep de kans met beide handen om hem eens live aan het werk te zien.
Even na achten verscheen de begeleidingsband op het podium, en die bestond uit een keyboardspeler, een gitarist, een bassist, een drummer, 4 koperblazers (2 saxen, een trompet en een trombone) en een achtergrondzangeres. Dennis kwam op en zette onmiddellijk het swingende ‘Ain’t that a Kick in the Head’ in, gevolgd door het al even swingende ‘Such a Night’. Aansluitend vertelde Dennis ons dat hij in 2019 het liedje ‘Strawberry Moon’ zelf geschreven had, en zong dat ook. Daarna pakte ie de draad van de swing weer op met Dean Martin’s ‘Sway’, gevolgd door (ik dacht) ‘Rooftop over the City’. Hij vertelde ons dat de liefde centraal staat in zijn repertoire, en dat hij al 10 jaar samen is met zijn vriendinnetje. Dit jaar bracht hij een nieuwe cd uit, in samenwerking met de Amerikaanse pianist Jeff Franzel, en daaruit volgde de ballade ‘Just Call it Love’.
Vervolgens was er ruimte voor de klassieker ‘Mack the Knife’ over een seriemoordenaar, want ooit was een concert van Robbie Williams de inspiratiebron voor Dennis om met dit genre te starten. Nadat hij ‘Buona Sera’ van Louis Prima wou inzetten riep hij de Nederlandse zanger Franklin Brown bij zich op de scène om samen dit onvoorbereid duet te zingen. Er zaten namelijk nogal wat Nederlanders in de zaal, en dat duet lukte wonderwel. Dennis koppelde dat aansluitend aan ‘When You’re Smiling (the Whole World Smiles with You)’. Tijdens ‘Pennie from Heaven’ zong het publiek op zijn verzoek mee, en geloof me vrij, het swingde de pan uit. Even na de aanzet van ‘Cry for a Day’ viel het keyboard even uit, maar dat was gauw verholpen. ‘I Can’t Make this Right’ werd de volgende track, om samen met de achtergrondzangeres vervolgens een ietwat sneller duet van de song ‘Something Stupid’ (Frank & Nancy Sinatra) te brengen. En het tempo verhoogde nog wat met een snelle versie van de Nat “King” Cole song ‘L-O-V-E’. We gingen dan al richting pauze, maar niet vooraleer het overbekende ‘New York, New York’ weerklonk, wat prompt door iedereen meegezongen werd.
Het tweede deel zette Dennis in met een cover van Luther Vandross, en tijdens de dansbare R&B song ‘Never too much’ ging dan ook de zaal rechtstaan om mee te dansen. We bleven bij R&B voor ‘Down Below’ met een gitaarsolo erin, waarna Dennis’ eigen song ‘I Still Got it’ aan de beurt kwam. Toen hij plaats nam op een barkruk vertelde hij ons dat uit zijn nieuwe cd een rustige song kwam, die ging over de kleine dingen in het leven, die echter niet zo klein zijn. En dat werd ‘The Little Things’. Hij greep daarna terug naar R&B voor een trage cover van Rihanna’s ‘Don’t Stop the Music’, ook gecoverd door Jamie Cullum, deze keer met een jazzy gitaarsolo erin. “Er bestaan 3 types liefdesliedjes” zo vertelde hij ons “1. Ik wil haar (of hem), 2. Ik heb haar (of hem) en 3. Ik wil haar (of hem) kwijt.” Hij koos voor een eigen song uit 2019 en dat werd ‘Can’t Leave Her Alone’ over een ietwat giftige relatie. Twee songs van Black Tie Affair volgden, en die situeerden zich ook in het R&B genre. Dat werden ‘She Can Make the Rain Go’ en ‘Lifeline’, dat hij opdroeg aan zijn vriendin. Aansluitend koos hij voor een cover van Anouk’s ‘Modern World’. In 2018 won Dennis het Tv-programma ‘The Voice of Holland’ met de Sinatra cover ‘That’s Life’ en sedertdien moet hij noodgedwongen ieder optreden deze song brengen. Dat deed hij nu dus ook weer, waarna hij een toast uitbracht op het leven en de liefde met ‘Raise a Glass’, in een ietwat Latin setting. Dat werd onthaald op rechtstaand handgeklap, want we gingen al naar het einde van de show. Dennis stelde ons de bandleden voor en zong op verzoek de Aznavour ballade ‘She’, wat hij een van de mooiste liefdesliedjes aller tijden vond. Deze song plaatste hij op aanraden van zijn vriendin op TikTok, want hem na een nachtje slapen, een miljoen views opleverde! Ondertussen is die op alle platformen samen al goed voor 42 miljoen views! Dennis kreeg er een staande ovatie voor, en besloot om ons nog te trakteren op een extra song, en dat werd Chris Rea’s kerstsingle ‘Drivin’ Home for Christmas’.
Het was een uitstekend concert geweest, het eerste voor Dennis in ons land, en hopelijk niet het laatste. Hij had bewezen dat hij niet enkel croonersongs aankan, maar eigenlijk alles. En is dat niet het kenmerk van een groot zanger? Ik hoop dat zijn naam en faam dan ook (hier) groeit!
Met dank aan Double Deeds ‘Bands & Brands’.
Patrick Van de Wiele
MUSICAL THE LAST SHIP
Stadsschouwburg Sint-Niklaas, 19 mei 2024.
Afgelopen zondag met Pinksteren maakte ik de matineevoorstelling van de musical ‘The Last Ship’ mee. Dit stuk speelde al sinds 17 mei en dat tot gisterennamiddag. ‘The Last Ship’ is een musical met originele muziek en teksten van wereldster Sting, gebaseerd op het boek van Lorne Campbell, maar oorspronkelijk op het boek van John Logan & Brian Yorkey. Het is geïnspireerd op Sting’s eigen jeugdherinneringen en de scheepsbouw in Wallsend, Tyne and Wear in het noorden van Engeland. Sting maakte in 1991 er zijn album ‘The Soul Cages’ rond, in navolging van de relatie met zijn vader die een ingenieur in een familie van scheepsbouwers geweest was. De musical vertelt het aangrijpende verhaal van de plaatselijke bevolking, die afhankelijk is van de scheepsbouw, en die voor de sluiting van de Swan Hunter scheepswerf staat.
De musical werd aanvankelijk opgevoerd in Bank of America Theatre in Chicago, en verkaste daarna naar het Neil Simon Theatre op Broadway in 2014. Het jaar daarop mocht het op twee nominaties voor een Tony Award rekenen, een voor “Best Original Score” en een voor “Best Orchestration”.
Dertig jaar geleden sloot bij ons de Boelwerf in Temse, en heel wat mensen ervan waren hier aanwezig. De zaal zat dan ook stampvol.
Wanneer ‘The Last Ship’ opent ligt de scheepswerf al 2 weken plat. Een sluiting dreigt, maar het onafgewerkte schip Utopia ligt nog te wachten. Dit ongewenste schip vindt echter geen koper, en aldus komen 1.000 jobs op de helling te staan. De scheepslui gaan dan ook over tot een stakingspiket, want ze willen het schip niet uit handen geven en bovendien hun job niet verliezen. Daarnaast keert matroos Gideon weer, nadat hij gedurende 17 jaar de wereld rondgevaren heeft. En wat blijkt, hij heeft een dochter Ellen met zijn voormalig liefje Meg. Alsof dat nog niet genoeg verwikkelingen zijn, blijkt voorman Jackie te lijden aan asbestkanker. Maar het management komt vertellen dat er geen werkgever meer is, en er dus ook geen sprake kan zijn van een staking. Dat betekent dat de bezetting illegaal is, maar de werklui besluiten toch om de werf over te nemen en het schip af te werken. Tussendoor treedt Ellen op met haar eigen band en zingt ze de Sting song ‘All this Time’ in het Nederlands en dat wordt dan ‘Al die tijd’. De politie staat echter voor de poorten van de scheepswerf en wil de bezetting breken. Zullen de scheepsbouwers in hun opzet slagen of gaan ze met het schip ten onder?
De musical is dus zoals gezegd een aangrijpend en waargebeurd verhaal, en de cast heeft er een mooie voorstelling van gemaakt, dit muzikaal onder leiding van Jeffrey De Block. Er werd mooi en emotioneel gezongen en geacteerd, maar de stem die mij vooral trof was die van Meg Dawson, de cafébazin, en het voormalig liefje van Gideon.
Volgend jaar bestaat Bohemian Productions 15 jaar en nu al werd de musical ‘Cats’ aangekondigd. Een reden te meer om dit festijn niet te missen!
Met dank aan Bohemian Productions
https://www.bohemianproductions.be/project/the-last-ship-2024/
Patrick Van de Wiele
DIRTY DANCING IN CONCERT
Kursaal Oostende, 10 mei 2024.
In 1987 werd de film ‘Dirty Dancing’ in de bioscoop uitgebracht, en het werd een kassucces. Dit tijdloze verhaal met in de hoofdrollen Patrick Swayze als Johnny Castle en Jennifer Grey als Baby (Frances) Houseman veroverde de (dans & muziek) harten van het publiek. Waarover ging het verhaal nu weer? Wel, in de zomer van 1963 gaat het gezin Houseman met vakantie naar het vakantiepark Kellerman’s in de Catskills. En daar gebeurt het hele verhaal…
Even na achten opende een live band, een zangeres en 2 zangeres voor een uitverkochte zaal. Die band bestond uit de leider en keyboardspeler, een gitarist, een drummer/percussionist, een bassist, en nog een keyboardspeler die soms ook sax speelde. Achter hen werd op een groot scherm de digitaal geremasterde, integrale film geprojecteerd, en de band begeleide niet alleen de 3 vocalisten, maar bracht tevens instrumentale songs. Op die manier kregen we live covers van de bekende hits uit de film te horen.
De avond werd ingezet met ‘Be My Baby’ (The Ronettes), waarna ‘Big Girls Don’t Cry’ (Frankie Valli & The Four Seasons) volgde. Het uiterste dansbare Motownnummer ‘Do You Love Me’ was de vraag die de Contours ons stelden, gevolgd door ‘Love Man (Otis Redding). Allemaal songs uit de soundtrack van de film en uiteraard uit dat tijdperk. ‘Stay’ van Maurice Williams & The Zodiacs werd de volgende hit, totdat het originele ‘Hungry Eyes’ van Eric Carmen weerklonk. Daarna volgde een rocknummer, waarvan de naam mij ontsnapt, en Bruce Channel zorgde voor ‘Hey Baby’. Een Latindansnummer zorgde voor een intermezzo, waarna ‘Some Kind of Wonderful’ (The Drifters) weerklonk. Wijlen soulicoon Otis Redding keerde weer met de ballade ‘These Arms of Mine’ en kreeg een vervolg met ‘Cry to Me’ van soul god Solomon Burke. En dat was het al tijd voor een pauze.
Een half uurtje later lieten de band & vocalisten ‘Where Are You Tonight?’ van Tom Johnston op ons los, waarna de bekende vraag ‘Will You Love Me Tomorrow’ van The Shirelles volgde. Het duo Mickey & Sylvia kwamen met ‘Love Is Strange’ op de proppen, ertussenin volgde een nummer dat mij weer ontsnapte, om uit te komen bij ‘In the Still of the Night’ van The Five Satins. Patrick Swayze’s ballade ‘She’s Like the Wind’ werd de volgende hit, en we zaten er al een hele tijd op te wachten toen ‘(I’ve Had) the Time of My Life’, het overbekende liefdesthema van Bill Medley & Jennifer Warnes door de boxen schalde. De zaal ging uit de bol, klapte mee, en het publiek stond rechtop mee te dansen. Een onbekende song sloot de projectie van de film af, maar daarmee was dit concert nog niet afgelopen. Een vocalist kondigde immers aan dat we nog recht hadden op een halfuur durende medley met bekende songs uit die film. Tijdens die integrale medley bleef het publiek rechtstaan, meedansen, meeklappen en meezingen, en dat zorgde voor een magische ambiance in de zaal!
Op die manier konden we dit tijdloze liefdesverhaal uit de eighties herbeleven. De dag ervoor had dit muziekfestijn ook al plaatsgehad, en geloof me vrij dit Brits eerbetoon kan tellen. We beleefden aldus eens te meer “the time of our life”!
Meer info:
www.dirtydancinginconcert.com.
Met dank aan MB Presents
Patrick Van de Wiele
THE BILLY JOËL EXPERIENCE – THE GREATEST HITS CONCERT
CC Stroming Berlare, 4 mei 2024.
De Amerikaanse singer-songwriter en pianist Billy Joël (echte naam William Martin Joel) is een icoon in de muziek business. Hij wordt een dezer dagen 75 jaar oud, en heeft sinds de jaren 70 een succesvolle carrière achter de rug. En hij is muzikaal nog steeds actief. Zijn liedjes behoren tot ons collectieve muziekgeheugen. Joël is een echte New Yorkenaar, want hij werd geboren in de Bronx.
Vanuit Nederland kwam voor de eerste maal de tribute band The Billy Joël Experience naar ons land, en dit onder leiding van Alexander Broussard. Deze Nederlander met Italiaanse roots is een veelzijdig pianist/toetsenist en zanger/entertainer. Samen met zijn 5-koppige band brachten ze een wervelende ode aan Billy Joël.
Even na achten namen de musici plaats op het podium, en de band bestond naast Alexander op piano, uit een drummer, een gitarist, een bassist, een keyboardspeler, en een saxofonist/fluitist, die occasioneel accordeon en gitaar speelde. Alexander zette solo aan de piano in met de ballade ‘Honesty’, waarna het mij onbekende ‘All My Life’ volgde. Aansluitend vertelde ie ons dat dit de eerste maal was dat de coverband ons land aandeed, en de single ‘James’ volgde daarop. De saxofonist bracht hierbij een solo. Dan was het tijd voor de hit ‘The River of Dreams’ uit 1993, ook weer met sax, waarop de zaal spontaan ging meeklappen. Alexander kondigde daarna het romantische ‘She’s Always a Woman’ aan, waarna hij ons vertelde dat voor een optreden Billy steeds zijn keel schraapte met hetzelfde kuchje. Dat kuchje werd de inspiratiebron voor de song ‘Movin’ Out’, die we te horen kregen. Eigenlijk zat ik al te wachten op ‘Just the Way You Are’, die overbekende ballade, die succesvol gecoverd werd door wijlen Barry White, en daarvoor nam Alexander plaats op een kruk, waarbij hij uiteraard gesteund werd door de sax. Vervolgens nam hij weer plaats achter zijn piano om een extralange versie van het B-kantje van deze single in te zetten, dat overigens een hit is op TikTok. Hierin zaten zowel een gitaar als een sax solo. ‘My Life’ volgde daarop, en Alexander stelde de bandleden en de crew aan ons voor. We gingen dan al richting pauze, maar niet vooraleer de hit ‘Goodnight Saigon’, over de oorlog in Vietnam eraan kwam. En we zongen “We Will all Go down Together” mee.
Zo’n half uurtje later kwam de band opnieuw op scène en ze begonnen met een extraatje. Dat werd de nieuwste single van Billy Joël, ‘Turn the Light Back on’, die hij in februari uitbracht. Voor de tweede maal werd daarna gegrepen naar een song die geen single en ook geen hit was geweest, maar omdat de band hem leuk vond volgde ie. De hit ‘You’re only Human’ volgde daarna, en ‘New York State of Mind’ deed me terugdenken aan vorig jaar toen ik in de Big Apple rondliep. De vaste saxofonist Richie Cannata van Billy Joël speelt regelmatig in een jazzclub in centrum Manhattan, en Alexander vloog speciaal naar NYC om hem te ontmoeten. Dat gebeurde ook waarbij Cannata Alexander spontaan op het podium uitnodigde, en Alexander die passende song speelde. Dan volgde nog een hit, ‘Tell Her about it’ waarbij Alexander zowaar op het podium rondsprong. Hij nam weer plaats achter de piano en bracht een stukje Italiaanse opera, waarbij hij refereerde naar de song ‘Scenes from an Italian Restaurant’, die er ook aankwam in een langgerekte versie. Toen namen 3 musici plaats achter de piano en jamden tezamen, waarvan er 1 overbleef, terwijl Alexander de zaal vroeg om mee te zingen op ‘It’s Still Rock ‘n’ Roll to Me’. En dat lukte wonderwel. Hij nam daarna zelf een gitaar ter hand, want Billy Joël zou dat ook doen, en startte ‘We Didn’t Start the Fire’. En we bleven bij rock ‘n’ roll met een stomend rocknummer. De gitarist Freek Volkers bleek zelf een band te hebben en liet zijn kunsten even horen, terwijl hij ook kazoo speelde. Maar Alexander vond dat de saxofonist ook recht had op een eigen band en liet hem een solo blazen. Op de tonen van de uptempo song ‘Uptown Girl’ rende hij opgewekt weerom het podium rond, en toen was het afgelopen. Maar niet lang daarna trakteerden ze ons op een bisnummer, en dat werd het langverwachte ‘Piano Man’, eigenlijk Billy Joël’s “signature song”. Daarbij werden we door Alexander gefilmd om te posten op sociale media, want we waren het beste Belgische publiek!
Het was echt een leuk concert geweest, een rondleiding langs de grootste hits van Billy Joël, die vakkundig en puik gebracht werden. En dat smaakte naar meer!
Met dank aan Such a Night
https://www.facebook.com/suchanightberlare
Patrick Van de Wiele
PS: Door een cameraprobleem heb ik geen foto's kunnen nemen.
MUSICAL MAGDALENA
Blikfabriek Hoboken, 20 april 2024.
30.000 vrouwen wasten hun zonden weg in kloosters. Dit is hun verhaal.
Afgelopen zaterdagavond had de première plaats van de musical ‘Magdalena’ in de oude Crown fabriek, nu Blikfabriek genaamd, in Antwerpen. In deze koude fabriek, nu een plek voor creatievelingen, hernam deze nieuwe versie dezelfde musical als uit 2018.
In Ierland werden tussen de 18de en de 20ste eeuw talloze jonge meisjes naar kloosters gestuurd omdat ze zogezegd afgedwaald waren van het rechte pad. Ongewenste zwangerschappen, verkering met jongens die hun ouders niet beviel en andere toestanden maakten dat deze meisjes terechtkwamen in een soort van dwangkamp. Zo volgen we het verhaal van Rose, Emma, Sarah en Alice. Deze nieuwkomers belanden in een klooster dat gerund wordt onder de tirannieke leiding van Zuster Margaret. De meisjes moeten van zonsopgang tot zonsondergang dwangarbeid verrichten (zoals de was doen) en mogen na 21 uur de slaapzaal niet meer verlaten. Contact met de buitenwereld is absoluut verboden. Enkel Eerwaarde Walsh komt af en toe een bezoekje brengen, maar weet van die wantoestanden niks. Tot Aeden, de geliefde van Rose, over de muur klimt en haar ontmoet…
Tegen de industriële achtergrond van deze oude fabriek werd de musical opgevoerd. Die werd vooral gedragen door talloze jonge meisjes en jongens, maar ook door enkele gevestigde waarden zoals Ann Van den Broeck en Ivan Pecnik. En geloof me vrij, dat jong talent moet zeker voor hen niet onderdoen!
Het is dan ook een aanrader om dit waargebeurde verhaal te gaan bekijken. Wantoestanden in de Kerk worden de laatste jaren steeds meer en meer aangeklaagd, en die komen nu volop aan het licht. Het laatste klooster sloot pas de deuren in 1996 en sindsdien werden al verschillende massagraven met honderden babylijkjes ontdekt. Allemaal kinderen die geboren werden in de kloosters. Het was een musical om u tegen te zeggen, die zorgde voor emotionele taferelen!
De voorstelling speelt nog tot en met zondag 5 mei 2024 in de Blikfabriek.
Meer info en speeldata: https://www.singingfactory.be/magdalena/
THE SIMON & GARFUNKEL STORY
Capitole Gent, 2 april 2024.
Indien u net als ik opgegroeid bent tijdens de jaren zestig, en met uw oor gekluisterd zat aan de transistorradio om naar de piratenzenders te luisteren, dan bent u wellicht vertrouwd met de muziek van het duo Simon & Garfunkel. In deze tijd staan coverbands centraal, en ik aarzelde dan ook niet om ‘The Simon & Garfunkel Story’ in Gent te gaan bekijken.
Dit eerbetoon aan “the most succesful folk/rock duo of all time” is ondertussen al in 50 landen wereldwijd te zien geweest. Tevens hebben ze al een vaste plek veroverd in de Londense West End. Twee jonge jongens uit Queens, New York, Paul Simon & Art Garfunkel, leerden mekaar al kennen op de lagere school, en werden vrienden. Dit duo, dat als twee druppels water op de echte artiesten lijkt, startte gisteren met ‘The Sound of Silence’ dat aanvankelijk in het halfduister geopend werd. Er waren wel nog tal van lege plaatsen in de zaal, maar het bleek al gauw dat de afwezigen ongelijk hadden. Achter hen werden beelden & filmpjes uit de sixties geprojecteerd. Het duo werd aanvankelijk begeleid door een basgitarist, een drummer en een gitarist. Daarna volgen beelden van Martin Luther King, terwijl de song ‘He Was My Brother’ weerklonk. Simon & Garfunkel begonnen hun muzikale carrière als het duo Tom & Jerry, en op de tonen van hun song ‘Hey School Girl’ uit 1957 klapte het publiek mee. Maar het jaar daarop, in 1958, keerden ze terug naar school om zes jaar later het album ‘Wednesday morning 3 a.m.’ als Simon & Garfunkel uit te brengen.
Het akoestische nummer ‘Bleecker Street’ uit die elpee volgde, waarna we te horen kregen dat Paul indertijd vertrok naar de UK, en Art terug aan het studeren sloeg. Uit 1966 volgde daarna ‘Leaves that Are Green’ in akoestische versie, waarna ‘The Paul Simon Songbook’ aangekondigd werd, een soloalbum waaruit de song ‘Kathy’s Song’ getrokken werd, en dat voerde Paul solo op. Maar ondertussen was de song ‘The Sound of Silence’ naar nummer 1 in de USA gestegen, en Paul keerde op zijn stappen terug. Ze brachten ‘I Am a Rock’, eerst alleen, en halverwege viel de band in. Uit die elpee ‘The Sound of Silence’ kwam daarna het liedje ‘Richard Cory’ , eigenlijk een opgewekte song over zelfmoord. En aansluitend werden de drie bandleden voorgesteld, waarbij de gitarist aan het keyboard plaats nam. En uit diezelfde elpee kregen we ‘Somwehere They Can’t Find Me’ te horen. Sitarmuziek luidde een periode van experimenteren met drugs in, meer bepaald in 1967, en de song ‘Patterns’ volgde. Art bracht vervolgens de hit ‘Homeward Bound’, waarna ‘Scarborough Fair’ eraan kwam, een liedje dat eigenlijk gebaseerd is op een oude folksong. En weerom had de gitarist zijn gitaar voor het keyboard ingeruild. Op de tonen van ‘The 59th Street Bridge Song (Feelin’ Groovy)’ klapte de zaal mee, en toen was het al tijd voor de pauze.
Met de hulp van 3 koperblazers (trombone, trompet en sax) werd twintig minuten later het overbekende ‘Mrs. Robinson’ ingezet, en dat werd onmiddellijk door iedereen herkend. Deze song komt uit de film ‘The Graduate’ uit 1968, en won een Grammy Award in 1968. ‘A Hazy Shade of Winter’ werd de volgende in het rijtje, gevolgd door het akoestische ‘Old Friends’. De volledige bezetting van de band keerde terug en ‘America’ kwam op de proppen, een song gebaseerd op de rondreizen van Paul en zijn vriendin met een Greyhound bus doorheen de USA. Tussenin kwam er een bas solo aan bod, en ‘Fakin’ it’ volgde daarop. Op een dag waren Simon & Garfunkel thuis op potten en pannen aan het kloppen, en dat geluid werd de basis voor de ritmetrack van de hit ‘Cecilia’ uit 1970. Het publiek werd uitgenodigd om mee te klappen en alzo die ritmetrack op te bouwen, wat ook gebeurde. Daarna was het ‘Keep the Customer Satisfied’ dat uit de boxen schalde, met een gitaarsolo op het einde. Ondertussen was de elpee ‘Bridge over Troubled Water’ de beste verkochte plaat in 1969, 1970 en 1971 en won het 6 Grammy Awards. Even later verdween het duo en de band speelde een medley van fragmenten uit latere solo hits. De hit ‘Late in the Evening’ volgde daarop, gevolgd door ‘Baby Driver’. Om af te sluiten kozen ze voor een liedje van hun idolen, The Everly Brothers, en dat werd ‘By Bye Love’.
Na gefluit, gejoel en geroep kwamen ze terug op scène voor bisnummers. Dat werd eerst ‘Bridge over Troubled Water’ dat Art eerst alleen met pianobegeleiding bracht, waarna Paul en het orkest in het tweede deel hem bijviel. Een staande ovatie volgde daarop, en het duo vertelde ons ook dat ze zowel op Facebook als op Instagram te ontdekken waren. Als afsluiter kregen we dan de hit ‘The Boxer’ te horen, waarop uiteraard de zaal weer meeklapte, en meezong op “lalalai…”. En dat werd nogmaals beloond met een staande ovatie.
Dit eerbetoon bracht ons terug naar de hoogdagen van de sixties en seventies, en liet ons de zorgen vergeten. Je kan het dus zeker als een geslaagd concert beschouwen! Maar ik miste de hit ‘El Condor Pasa’ wel. Je kan niet alles hebben!
Meer info:
https://www.thesimonandgarfunkelstory.com/welcome/
Met dank aan FKP Scorpio Belgium
Patrick Van de Wiele
HAIRSPRAY
“You Can’t Stop the Beat”
Capitole Gent, 29 maart 2024.
Op 14 maart ging in de Antwerpse Stadsschouwburg de feelgood musical ‘Hairspray’ van start. En vorige week vrijdag zag ik hem in Gent. Van 12 tot 14 april kan je hem ook nog gaan zien in Trixxo Theater in Hasselt. Waarover gaat ie dan?
Wel in Baltimore, USA droomt het tienermeisje Tracy Turnblad in 1962 ervan om mee te dansen in het populaire Tv-programma ‘The Corny Collins Show’. Ze is immers verliefd op danser/zanger Link Larkin. Maar tijdens de auditie wordt ze door producer Velma Von Tussle afgewezen omdat ze te dik is. Presentator Corny Collins ziet echter wel wat in haar, want Brenda is 9 maand out door een zwangerschap. Hij geeft haar een kans. Daardoor wordt Tracy op slag beroemd, en wil ze zich inzetten voor gelijke rechten voor haar zwarte vrienden. Zo wil ze bijvoorbeeld van elke dag ‘Negro Day’ maken.
Tracy beleeft een snelle opgang, krijgt zelfs een aanbod van Mr. Pinky om als mode-icoon voor zijn kledij te staan. En in de platenwinkel van Miss Motormouth Maybelle neemt ze de strijd op voor de rassenintegratie. Daardoor belanden ze in de gevangenis, maar haar vader koopt iedereen vrij op borgtocht. Enkel Tracy moet achter de tralies in eenzame opsluiting blijven. Link helpt haar echter ontsnappen…
Toch is deze musical geen pessimistisch spektakel geworden, integendeel, deze bruisend, opgewekte en soms humoristische musical zit boordevol muziek en dans. En is ie twintig jaar na de première in de USA nog steeds brandend actueel. Racisme en bodyshaming blijven aan de orde van de dag. In de USA speelden in de filmversie in 2007 o.a. Michelle Pfeiffer, Christopher Walken, Zac Efron, Queen Latifah en John Travolta mee. De Vlaamse cast bestond uit o.a. Jozefien Grossen, Lotte De Clerck, Francisco Schuster, Ann Van den Broeck en Sandrine van Handenhoven.
Ik noteerde in de bomvolle zaal dan ook heel wat jeugdig volk. Een aanrader dus, die je als musicalliefhebber echt moet gezien hebben.
Met dank aan House of Entertainment
Deep Bridge
Patrick Van de Wiele
MEET AND GREET IN DE HEILIG HARTKERK
Holy Art, Aalst, 28 maart 2024.
Gisteravond, op witte donderdag, had in de Aalsterse Heilig Hartkerk, waar ik ooit gedoopt ben, mijn communies gedaan heb, en mijn moeder begraven is, een meet and greet plaats, m.a.w. de kans voor vrienden en buurtbewoners om kennis te maken met deze kunstkerk. We werden verwelkomd met een glaasje cava, en een tijdje later verkondigde de Master of Ceremonies dat deze kerk oorspronkelijk gebouwd werd in 1928-1929. Dit gebouw in neoromaanse stijl bestaat dus bijna een eeuw. Tijdens de Tweede Wereldoorlog haalden de Duitsers de klokken hier weg, en lieten ze omsmelten. In 2019 werd de kerk ontwijd en kocht Bart Noël ze. Deze ex-sacrale plek heeft nu echter nog steeds hetzelfde doel als vroeger, namelijk mensen samenbrengen, ditmaal echter met de nadruk op kunst en cultuur.
Ondertussen hebben er al heel wat evenementen plaats gehad, en staan er nog meer gepland. Zo is er elke eerste donderdag van de maand een dansnamiddag voor senioren, de ‘Dinner & Dance’. In oktober staan kunst & cultuur in de stad centraal, en dat zal ook hier het geval zijn. Op 9 mei as. komt Giusy Caruso er een pianoconcert geven, waarbij virtuositeit technologie ontmoet, want dit zal gepaard gaan met een lichtshow. Op 13 juni is er de ‘Hippe Maatjes Party’, en op 16 november komen de ondernemers van Unizo hier samen. Op kerstavond kan je hier genieten van een Candlelight kerstconcert, en op 31 december is er een Oudejaarsavonddiner. Maar vergeet niet dat het prachtige Tabula Spectacula - The Dinner Experience hier ook nog steeds doorgaat, iets wat ik hier ook al mocht meemaken en beslist een aanrader is. Noteer daarvoor de volgende data: 12 & 13/4, 12 tot 14/9, 7 tot 9/11 en de kersteditie op 20 & 21/12. Reserveer dat op https://www.tabulaspectacula.be/.
Toen werd de eerste artiest aangekondigd, en dat was Peter Buekens. Hij deed indertijd zijn eerste stappen bij dansgroep The Groovies van Patrick De Coninck (danscenter Move) en zingt nu zowel solo als in diverse bands. Hij bracht achtereenvolgens de volgende songs: ‘Fly Me to the Moon’ (Frank Sinatra), ‘Everything’ (Michael Bublé), ‘I Can See Clearly Now’ (Johnny Nash), disco hit ‘Born to Be Alive’ (Patrick Hernandez), ‘Heb ik ooit gezegd’ (Clouseau) waarbij koppels spontaan begonnen te slowen, ‘Always on My Mind’ (Elvis Presley), ‘Ik hou van u’ (Noordkaap), de Nederlandstalige versie van ‘Sweet Caroline’ (Christoff), ‘Laat de zon in je hart’ (Willy Sommers), ‘The First, the Last, My Everything’ (Barry White), ‘My Way’ (Frank Sinatra) en als afsluiter ‘Proud Mary’ (Tina Turner). En dan was het tijd voor een pauze.
De tweede artiest die hier vanavond “in the picture” stond was Peter Delclef, Hij zette er meteen de beuk in met ‘Mooi het leven is mooi’(Will Tura), ‘Delilah’ (Tom Jones), ‘Proud Mary’ (Tina Turner), ‘Teddy Bear’ (Elvis Presley), ‘ Ik voel me zo verdomd alleen’ (Danny de Munk), ‘Always on My Mind’ (Elvis Presley), de ‘Tien om te zien’ hit ‘Ik schreeuw het van de daken’ (Toast), ‘Een ster’ (Stan van Samang), ‘Suspicious Minds’ (Elvis Presley), de medley ‘Banger hart/ en de danceversie van ‘Hou me vast’ (Rob de Nijs). Toen vroeg Peter Bart Noël en zijn vriendin samen op het podium en liet hen plaats nemen in een zetel tegenover mekaar. Hij zong voor hen ‘Devil in Disguise’ (Elvis Presley), waarna de meezinger ‘Leef’ (André Hazes Jr.) weerklonk. Daarna volgden nog ‘Is this the Way to Amarillo’ (Tony Christie) en ‘Sweet Caroline’ (Neil Diamond). Als bisnummers kregen we nog een liedje over de jonge jaren van gastheer Bart Noël, en dat bleek de danceversie van ‘Een vrijgezel’ (Benny Neyman) te zijn. Daarbij vroeg hij weerom Bart op het podium, waarna de meezinger en fuifummer ‘Eviva España’ (Samantha) weerklonk.
De Master of Ceremonies nam het woord en kondigde de apotheose van deze avond aan. Er was immers een gratis ticket voor Tabula Spectacula te winnen, en dat werd getrokken uit de ingeleverde kaartjes. Als afsluiter zong die ceremoniemeester een mooie versie van ‘This Is the Moment’ (René Froger).
Het was een mooie avond geworden, een waardige opener voor Holy Art. Ik hoop van er nog dikwijls aanwezig kunnen te zijn, en te genieten van kunst en cultuur! Een dergelijk initiatief dient immers aangemoedigd te worden!
U kan er zelf uiteraard terecht voor andere evenementen zoals babyborrel, communie of lentefeest, huwelijksfeest, receptie, verjaardagsfeest, koffietafel, bedrijfsfeest, voordracht enz.
Meer info op
Patrick Van de Wiele
THE BOOTLEG SIXTIES
Kursaal Oostende, 14 maart 2024.
Gisteren stond de Britse band The Bootleg Sixties geprogrammeerd, en als liefhebber van sixties muziek repte ik mij ernaar toe. Deze coverband speelde al in Buckingham Palace en op privé-feesten van Paul McCartney en Sir Elton John. Deze laatste noemde hen zelfs “the best band of their kind in the world”. Gedurende de afgelopen jaren speelden ze al meermaals in zalen en op festivals in Vlaanderen en Nederland.
Voor een bijna zo goed als volle zaal zagen we iconische filmpjes en foto’s op schermen verschijnen, terwijl muziek uit dat decennium weerklonk. Plots startte de band met ‘From Me to You’ van The Beatles, en die band bestaat uit zanger & bassist Den Pugsley, drummer & zanger Steve Phypers, gitarist en zanger Jamie Cook, gitarist en zanger Tony Skeggs en keyboardspeler & zanger Chris Skornia. Aansluitend brachten ze een medley van hits zoals ‘Keep on Running’/’Just One Look’/ ‘When You Walk into the Room’ enz. De zaal klapte mee op het ritme, terwijl clips en foto’s van die songs achter de band verder geprojecteerd werden. Daarna volgde ‘Turn, Turn, Turn’ van The Byrds, en bij het inzetten van de medley met ‘The Pied Piper’ ging het mis. Plots viel alle elektriciteit uit, maar de drummer liet het niet aan zijn hart komen, en hield er in het donker de sfeer in. Na enkele minuten speelde de band in het donker ‘She Loves You’, en plots was er licht. ‘The Pied Piper’ werd hernomen, gevolgd door ‘You’ve Got Your Troubles’, ‘She’s not There’, ‘Go Now’, het instrumentale ‘Telstar’, Chris Farlowe’s ‘Out of Time’, ‘Bus Stop’ en op de tonen van Roy Orbison’s ‘Pretty Woman’ uit 1964 klapte het publiek mee. Met een solo kreeg de drummer de zaal op zijn hand, en even later waren ze verdwenen. ‘A Hard Day’s Night’ volgde, met ‘This Strange Effect’ en ‘All or Nothing’ van The Small Faces. Vervolgens bracht de leadgitarist een akoestische versie van Dylan’s ‘Blowin’ in the Wind’ met mondharmonica, net zoals Dylan dat in zijn jonge tijd deed en de zaal zong het refrein mee.
‘Crying in the rain’ van The Everly Bros. volgde daarop, eigenaardig genoeg zonder drummer, waarna warempel de Nederlandstalige versie van ‘Ritme van de regen’ van Rob de Nijs’ weerklonk, waarbij de drummer enkel triangel speelde. De volgende hits werden dan ‘Bachelor Boy’ en ‘Barbara Ann’. Tot ze weer even van het podium verdwenen. Met ‘I Just Wanna Make Love You’ een cover van The Rolling Stones traden ze weer aan, en toen brachten ze een song uit hun eigen cd, en dat werd ‘Till Your Luck Runs out on You’. ‘Bring it on Home’ van The Animals volgde daarna, met de daverende medley uit 1966: ‘Summer in the City’ (Lovin’ Spoonful)/’I Feel Free’ (Cream) en ‘Friday on My Mind’ (The Easybeats). En toen was het tijd geworden voor een pauze.
Na het inzetten van ‘Mrs. Robinson’ viel plots weer alle elektriciteit uit, en na wat wachten weerklonk ‘Blackberry Way’ van The Move in een medley met nog tal van hits zoals ‘San Francisco’, ‘Happy Together’, ‘Paper Sun’ (Traffic), ‘Light My Fire’ en ‘Dandy’ van The Kinks. The Monkees kwamen ook aan bod met ‘I’m a Believer’, The Bee Gees met ‘To Love Somebody’, Van Morrison met ‘Brown Eyed Girl’ en CCR met ‘Have You Ever Seen the Rain’. Maar het mocht weerom niet zijn, want alles viel weer weg, maar de zaal stoorde zich daar niet aan en zong het liedje verder. Daarna herbegon de band met diezelfde song, waarna ‘In the Year 2525’ weerklonk. De bassist vroeg toen om alle lichtjes van de GSM’s in de zaal aan te zetten, de tweede gitarist nam plaats achter een piano, en op de tonen van ‘A Whiter Shade of Pale’ zag die zaal er als een zee van licht uit. Vervolgens ging de beuk erin met ‘Gimme Some Lovin’ en ‘The Boots Are Made for Walking’. We keerden daarop terug naar Woodstock in 1969 met ‘Teach Your Children’ van Crosby, Stills en Nash, en ja, het geluid viel weer uit. Bij de aanvang van ‘Suspicious Minds’ was het weer van dat, zodat een dame van het Kursaal zich kwam excuseren voor die problemen. Aansluitend bedankte de leadgitarist ons voor ons geduld en Elvis’ ‘Suspicious Minds’ werd herhaald, gevolgd door ‘Pinball Wizard/See Me Feel Me’ (The Who) en ‘Sgt. Peppers/With a Little Help from My Friends’. “We’ll finish with rock ‘n’ roll” riep die leadgitarist toen, en dat werd het opzwepende ‘Jumpin’ Jack Flash’ met veel gitaargeweld.
Na wat geroep, gefluit en gestamp, waarbij het publiek recht ging staan, traden ze weer aan met een bismedley van hits zoals ‘I Wanna Hold Your Hand’/’Glad All Over’/’(I Can Get No) Satisfaction’ en ’Daydream Believer’ waarop de zaal uit volle borst meezong.
Het was inderdaad een straffe prestatie geweest, en onbeschrijfelijk hoe die band alle die hits moeiteloos en naadloos kon brengen. Je soms gezworen hebben dat de echte bands er weer stonden. Indien u graag aan boord van een teletijdmachine gestapt was om terug naar de houden jaren zestig te reizen, wel dan was dit uw kans geweest! Puik!
Met dank aan Kursaal Oostende.
https://www.kursaaloostende.be/nl
Patrick Van de Wiele
THE SWING TIME SOCIETY – WINE, ROSES & STOLEN MOMENTS
Magdalenazaal Brugge, 2 maart 2024.
Afgelopen zaterdagavond en gisterennamiddag had in de Magdalenazaal in Brugge het jaarlijks dubbelconcert plaats van de Brugse big band Swing Time Society. Deze 24-koppige big band staat sinds 2020 onder leiding van de inmiddels 84-jarige dirigent Eric Verhaeghe. Voorzitter Wilfried Cardinael verwelkomende mij en even na achten begonnen de musici de zaal te betreden. Op het programma stonden o.a. werken uit het grote swingrepertoire en die ga ik hierna even overlopen.
Openen deden ze met de Amerikaanse jazz ‘Skyliner’ van saxman Charlie Barnet, gevolgd door ‘Satin Doll’ van bandleider Duke Ellington. Daarna was het de beurt aan ‘Everlasting’ van Gordon Goodwill met een gitaarsolo erin, en toen trad gastzangeres Marijke Depla aan voor een aantal gezongen nummers. Marijke heeft al een aardig palmares bijeengebracht, en opende met het bekende ‘I Will Wait for You’ van de Franse componist Michel Legrand uit de film ‘Les parapluies de Cherbourg’. Aansluitend zette ze mijn favoriete Burt Bacharachnummer in, en dat werd ‘The Look of Love’, bekend geworden in de versie van Dusty Springfield uit de Bond spin-off film ‘Casino Royale’ uit 1967
En we bleven in de filmomgeving met ‘Someday My Prince Will Come’ van Frank Churchill uit de eerste Disneyprent ‘Sneeuwwitje. Nina Simone’s lijflied ‘Feeling Good’ was de vierde in dat rijtje, en we kennen waarschijnlijk allemaal de versie van Michael Bublé. Daarna nam de big band het instrumentale werk weer op met Henri Mancini’s ‘Days of Wine and Roses’ uit de gelijknamige film, gevolgd door de bekende ballade ‘I Can’t Stop Loving You’ van Ray Charles, gecomponeerd door Don Gibson met een arrangement van Quincy Jones. En diezelfde Q mocht afsluiten met ‘Hard Rock Dance’, waarin de vibrafonist een solo mocht doen.
En dan was het tijd voor een pauze.
Het tweede deel vatte een half uur later aan, en ‘Bill Bailey’ werd het eerste nummer van Huyge Canon. Componist Oliver Nelson zorgde voor ‘Stolen Moments’, met een gitaarsolo, waarna Quincy Jones’ ‘Grace’ aan bod kwam met een sopraansaxsolo. De bassist kreeg ook zijn deel in ‘Sunset and Vine’ van Gordon Goodwin, en toen dook gastzangeres Marijke Depla weer op voor een viertal songs. Het overbekende ‘Fever’ van Peggy Lee werd de eerste, gevolgd door ‘La valse des lilas’ van Michel Legrand (in het Engels ‘Once upon a Summertime’) uit 1959. De ballade ‘Here’s to Life’ van Shirley Horn heeft als thema “een oude man die terugkijkt op zijn leven”, en aansluitend bracht Marijke een doorleefde versie van Ann Christy’s ‘Dag vreemde man’ uit 1971. In de instrumentale track ‘Easy F Song’ van Bert Joris kwamen achtereenvolgens een trombone, sax en bas solo aan bod, waarna John Coltrane’s ‘Giant Steps’ mocht afsluiten.
Als bisnummer kon daar nog het onontbeerlijke ‘In the Mood’ van Glenn Miller aan toegevoegd worden, en toen was de tijd om.
Een gevarieerd programma dus, waarbij wel de nadruk op het jazzy big bandwerk lag. Toch weerom een leuk concert dat die echte big band liefhebber niet mocht missen! Tot volgend jaar maar weer!
Met dank aan
SWING TIME SOCIETY
Patrick Van de Wiele
THE BOOTLEG BEATLES
Concertgebouw Brugge, 11 februari 2024.
Nadat ze vorig jaar al eens te gast waren in Brugge, stond de covergroep The Bootleg Beatles afgelopen zondagavond terug op het programma. Deze coverband nam de volle zaal op sleeptouw naar de jaren zestig met projectie van beelden en songs uit dat decennium. Ik moet toegeven, ik zag al twee andere Beatles covergroepen aan het werk, een Tsjechische en een Italiaanse, maar dit waren Britten.
Ze openden met ‘It Won’t Be Long’, een minder bekend nummer uit 1963, gevolgd door de hit ‘All My Loving’, en door ‘You Really Got a Hold on Me’. Nog steeds uit datzelfde jaar volgde dan ‘I Wanna Be Your Man’, met ‘Devil in Her Heart’ erachter aan. Het succesnummer ‘I Wanna Hold Your Hand’ zorgde voor opwinding in de zaal, en toen verdwenen ze even van het podium, zodat we terug beelden en muziek uit de sixties te zien en te horen kregen. Hun aankomst in de USA stond daarbij centraal.
Na een kostuumwissel werd de hit ‘Twist and Shout’ op ons losgelaten, gevolgd door ‘She’s a Woman’. ‘I Feel Fine’ kende iedereen uiteraard ook, en Paul had het zelfs over “crazy teenagers die meeklapten”. Ringo zong daarna ‘Act Naturally’ uit 1965, waarna Paul iedereen opriep om recht te staan op de hit ‘Help’ uit de gelijknamige film. En het publiek zong uiteraard mee. John nam plaats achter de piano en bracht ‘I’m Down’, waarna George aankondigde dat Paul voor een solonummer ging. Nadat Paul op zijn beurt achter die piano zat kreeg hij gezelschap van een trompettist. En weerom verdwenen zij op hun beurt ook even.
Nadat beelden en muziek terug aan bod kwamen, traden de bandleden op in de befaamde ‘Sgt. Peppers’ kostuums. Die hit werd ingezet, samen met 3 koperblazers, een percussionist, een cellist en een violist. ‘With a Little Help from My Friends’ volgde daarop, waarbij John terug achter de piano kroop. Hij riep op tot “Welcome to Pepperland” en de psychedelische hit ‘Lucy in the Sky with Diamonds’ kwam aan de beurt. De zaal zong het refrein uit volle borst mee. Wat zeker niet mocht ontbreken was ‘When I’m 64’, wat Paul indertijd voor zijn vader schreef, gevolgd door een hername van ‘Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band’. Het al even psychedelisch klinkend ‘A Day in the Life’ sloot deze periode af, en toen was al tijd voor de pauze.
We kregen beelden en muziek uit het revolutiejaar 1968 te zien en te horen, en het rockachtige ‘Helter Skelter’ werd ingezet. Paul nam plaats achter de piano en zette ‘Lady Madonna’ in. Ringo had het daarna over “peace and love” en ‘Revolution” volgde, samen de percussionist, die nu piano speelde. De tekst van ‘Revolution’ is overigens nog steeds relevant! We zongen daarna mee op ‘Hello Goodbye’, en dat was meteen het opwarmertje voor ‘Ob-la-di, Ob-la-da’, waarop de zaal stond te dansen te zingen. Dit verhaal van “Desmond and Molly Jones” leerde ik echter eerst kennen via de single van The Marmalade.
George vertelde ons dat hun voormalig bandlid André Barreau vorig jaar overleden was, en bracht ter ere van hem ‘While My Guitar Gently Weeps’, echter op akoestische gitaar, vergezeld van 2 strijkers.
We gingen richting 1969 met beeld en muziek en de laatste kledingwissel werd afgerond. De beroemde Abbey Road studio’s kwamen in beeld en ‘Come Together’ werd aangeheven. George’s ‘Something’ volgde daarop, en de pianist werd voorgesteld als de vijfde Beatle. Het tempo ging omhoog voor ‘Get Back’, met uiteraard beelden van het concert vanop het dak van het Apple gebouw. Een mij onbekend nummer (een B-kantje van een single) volgde, waarna John zijn ‘The Ballad of John and Yoko’ voorstelde. George’s ‘Here Comes the Sun’ werd de volgende hit. De zes backingmusici werden aan ons voorgesteld, en Paul vroeg of hij nog eens mocht langs komen voor een volgend concert. Dat werd uiteraard op handgeklap onthaald en ‘Hey Jude’ sloot af, met het beroemde Apple logo op de achtergrond (niet dat van de computer!) waarbij de zaal rechtveerde en uit volle borst meezong.
“We Want More!” klonk het uit vele kelen, en de recente hit ‘Now and Then’ werd ingezet. Op de tonen van een mij onbekend stukje song namen ze vervolgens afscheid.
Je zou gezworen hebben dat de echte Fab Four hier op het podium stonden, zo echt klonken ze! Ze werden immers door Sir Paul McCartney himself omarmd en ze zijn de enige tribute band die het beeldmerk van The Beatles mag gebruiken.
Je hoorde wel dat waarschijnlijk omdat dit Britten ware, ze ook minder bekende songs aandurfden.
Het was aldus een “must see” show geweest voor Beatles en sixties fans, en geloof me vrij, die zijn er na 60 jaar nog steeds!
Met dank aan
CONCERTEVENTS
Patrick Van de Wiele
GÜNTHER NEEFS – DE KRACHT VAN MUZIEK
Concertgebouw Brugge, 9 februari 2024.
Gisteren was ik te gast op de nieuwe show van Günther Neefs, u kent hem wel, de zoon van wijlen Louis Neefs. Want muziek heeft altijd centraal gestaan bij de familie Neefs. Al in Günthers jeugd zorgden de radiogolven voor een warm gevoel in de huiskamer. Tijdens deze nieuwe show zou hij zowel Vlaamse songs als tijdloze klassiekers uit de soul en swinggenres brengen.
Iets na acht namen een keyboardspeler, een gitarist en een drummer plaats op het podium, en dit voor een bijna volle zaal. Die keyboardspeler (die later Hervé Martens bleek te zijn), zette in met de intro van de titelsong ‘De kracht van muziek’. Günther liep de scène op en begon te zingen, waarbij teksten als “muziek breekt door alle muren heen, wordt gevoeld door iedereen” en “een wereld zonder grens” dit symboliseerden. Hij vertelde ons aansluitend dat deze show een hommage was aan zijn 14 albums die hij tijdens zijn 33-jarige carrière uitgebracht had. Een overzicht van zijn muzikale loopbaan, zeg maar. Hij ving aan met een song uit zijn eerste album uit 1992, en dat werd het Nederlandstalige ‘Ik laat me gaan’. Daarna volgde uit zijn tweede cd uit 1993 het rockachtige uptemponummer ‘Stop de tijd’. Na twee songs zou telkens een intermezzo uit zijn deelname aan ‘Liefde voor muziek’ volgen, en de eerste in dat rijtje werd ‘Wat een wonder’ van Stef Bos, waarbij 3 blazers (sax, trompet en trombone) opgedoken waren.
Uit 1994 volgde vervolgens uit de cd ‘Tien miljoen dingen’ het bekende Nederlandstalige uptempoliedje ‘Ik stap eruit’. En daarna kwam uit de cd ‘Special Request 1’ de cover van de blue eyed soulklassieker ‘You’ve Lost that Loving Feeling’ van The Righteous Brothers eraan. Günther wandelde de zaal in en zong tussen het publiek voor een jarige vrouw. ‘Liefde voor muziek’ bracht het tweede intermezzo onder de vorm van de song ‘1 op een miljoen’ van Metejoor. Aansluitend zong hij uit de cd ‘Special Request 2’ (1997) de soul hit ‘Satisfaction Guaranteed (or Take Your Love Back)’ van Harold Melvin & The Blue Notes (eigenlijk met leadzang van wijlen mijn favoriet Teddy Pendergrass). En daarna volgde uit 1999 uit het toepasselijke ‘The Love Album’ (voor Valentijn dat eraan komt) de ballade ‘Wonderful Tonight’ van Eric Clapton. Ondertussen konden we kijken naar de videoclip van Günthers trouw uit 1993. U raadt het al ‘Liefde voor muziek’ dook weer op, en dat werd ‘Ik had het moeten weten’ van Jaap Reesema, dat hij samen met Bart Herman aangepast had. Uit 2000 volgde dan de Nederlandstalige ballade ‘Als liefde zoveel pijn doet’ uit de ‘Ik voel me goed’ cd. Twee jaar later kwam de cd ‘Swing Is the Thing’ op de markt, met uiteraard bigbandmuziek en de intro daarvan kwam van Hervé Martens, die daarvoor heel wat applaus kreeg. Het duurde even voor ik ‘I’ve Got You Under My Skin’ herkende. En ja ‘Liefde voor muziek’ kwam nogmaals aan de beurt met ‘Love Is Like a Waterfall’, een cover van K3. We gingen nu richting de pauze met het welbekende ‘New York, New York’ van wijlen Frank Sinatra, waarbij Günther ons richting “the big Apple” loodste.
Hervé Martens zette na die pauze het soulnummer ‘Ain’t no Mountain High Enough’ in, een cover van Marvin Gaye & Tammi Terrell, en dat kwam uit een cd uit 2008. Drie jaar later liet Günther ‘de cd ‘Günther 21’ op ons los, en een Nederlandstalige song van Jan Leyers volgde, enkel met begeleiding van de gitarist. En nogmaals kwam ‘Liefde voor muziek’ ertussen met ‘Hart op reis’, een uptemponummer. In 2014 stak er bij het magazine ‘Libelle’ een cd van Günther met songs voor en door vrouwen. Günther nodigde zowaar koppels uit de zaal uit om achter en naast hem op het podium te komen slowen op de tonen van Burt Bacharach’s ‘What the World Needs Now’. Een jaar later volgde daarop de cd ‘Back to Swing’ en samen met de VRT Big Band zong hij toen ‘Cheek to Cheek’, en deed dat nu nog eens over. De song ‘Victory’ van Daan volgde daarop uit ‘Liefde voor muziek’. In 2018 ondernam Günther samen met Guy De Pré het ‘Route 66’ project , en daaruit volgde het rockerslied ‘Born to Be Wild’ van Steppenwolf, uit de film ‘Easy Rider’ weet u nog. Vorig jaar verscheen dan zijn nieuwste cd, en daaruit bracht hij ‘Viva la vida’. Een laatste intermezzo uit ‘Liefde voor muziek’ kwam er via de Tina Turnerversie van de soulklassieker ‘I Can’t Stand the Rain’.
Günther en zijn band verlieten het podium, maar kwamen terug voor een medley van 3 Earth, Wind & Fire hits en dat werden ‘September/Boogie Wonderland/Let’s Groove’, waarop iedereen in de zaal rechtstond en begon mee te dansen. Aansluitend volgde de voorstelling van de bandleden, waarna de hit ‘Ik blijf bij jou’ als toegift afsloot.
Het was een leuk concert geworden, met afwisselend muzikale hoogtepunten, covers van hits en nieuw werk, dat door het aanwezige publiek duidelijk gesmaakt werd.
Met dank aan Concertevents
Patrick Van de Wiele
GASTON & LEO – DE HOMMAGE MUSICAL
Theater Elckerlyc Antwerpen, 27 januari 2024.
Afgelopen zaterdagavond was ik te gast bij de opvoering van ‘Gaston & Leo – De hommage musical’, en voor een bijna volle zaal ging deze productie zijn tweede week in. Op 19 januari was het immers de première van deze voorstelling geweest, en sedertdien zijn er niet minder dan 10.000 tickets al verkocht!
Als opener telefoneert Leo, 4 jaar na zijn overlijden (vanuit de hemel) naar zijn vriend en partner Gaston, om te vragen hoe hij het stelt. Vervolgens ging het doek open en zagen we een orkest spelen, bestaande uit 2 saxofonisten, een trompettist, een drummer, een bassist en een pianist, dit alles onder leiding van een dirigent. We bevonden ons immers ten tijde van de Expo in 1958 in Brussel, waar Leo De Waegeneire eerste klarinet speelde. Leo kreeg echter plots het dirigeerstokje aangereikt, want de dirigent vond dat zijn tijid erop zat. Op die manier verkreeg Leo de leiding van het showorkest, en werd hij bekend onder zijn artiestennaam Leo Martin.
In een volgende scène zagen we hoe Leo zijn toekomstige echtgenote Mariette ontmoette, en hoe de komiek Gaston verkering kreeg met Jenny. Beiden besloten kort daarna om samen een eerste optreden te wagen. Maar na een tijdje was Leo het beu en wou hij ermee kappen. Hij besloot om een platenwinkel te openen, waarna Gaston datzelfde deed. Deze zelfstandige activiteiten waren echter geen lang leven beschoren, want de BRT vroeg hen om een sketch op te voeren in het programma ‘Hallo met Henk’. Gaston kwam met het basisidee voor ‘Joske Vermeulen’ aandraven, waarna ze manager René Vlaeyen onder de arm namen. Van dan af reeg het duo de successen aan mekaar. Hun eerste film ‘Zware Jongens’, in een regie van Robbe de Hert was een succes, gevolgd door een tweede, ‘De Paniekzaaiers’ en een derde ‘Hong Kong’. Maar tijdens de vakantie van Leo en Mariette aan de Azurenkust, kon Gaston niet stilzitten en trad hij alleen op in het casino van Middelkerke. Wanneer Leo dat las leidde dit tot een ruzie en een breuk.
En dan was het tijd voor de pauze.
Manager Vlaeyen probeerde de brokken te lijmen, en het duo weer bij mekaar te brengen. Maar de BRTN wees hun voorstel voor een show resoluut af, en bestempelde hen zelfs als oude komieken. Gelukkig was VTM van bij de opstart geïnteresseerd om de ‘De Gaston & Leo Show’ op de buis te brengen. Dat leidde (u welbekend) tot nog meer succes, totdat Gaston op een dag flauw viel en dat er bij hem darmkanker geconstateerd werd. Iets later kreeg Leo ook te horen dat hij longkanker had waarvoor hij chemo kreeg. Tijdens een emotionele scène overleed Leo in zijn hospitaalbed. En als afsluiter kregen we de intro tot de bekende sketch ‘Joske Vermeulen’ te zien.
In deze luchtig opgevatte en humoristische musical kregen we dus zowel de gouden jaren als de tegenslagen van dit duo te zien, en dat tegen een achtergrond van heerlijke vergeten Vlaamse liedjes, door het showorkest gebracht, met vlotte danspartijen. Vlaanderens grootste komische duo krijgt hiermee een hartverwarmend eerbetoon, dat het publiek duidelijk kon smaken. Want “de mayonaise pakt”!
Vorig jaar kwam het boek ‘Gaston en Leo. Met een lach en een traan’ van auteur Kobe Van Herwegen uit, en dat werd de basis voor deze musical, naar een script van hem en regisseur Frank Van Laecke. Chantal Berghmans en Martine De Waegeneire, de dochters van Gaston Berghmans en Leo Martin kregen vol trots de eerste exemplaren overhandigd.
Warre Borgmans en Jurgen Delnaet hebben met verve de karakters van Gaston & Leo tot leven gebracht, bijgestaan door Gunther Levi, Heidi De Grauwe en Sandrine André.
Ik heb er dan ook van genoten! Wil u dat ook doen? Dat kon nog tot 25 februari in Theater Elckerlyc, en daarna tot 3 maart in Capitole Gent.
Met dank aan Backstage Producties.
https://www.backstage-producties.be/programma/gaston-en-leo-de-hommage-musical
Patrick Van de Wiele