GREGORIAN – 25 YEARS MASTERS OF CHANT ANNIVERSARY TOUR 2025
Capitole Gent, 21 maart 2025.
Met meer dan 2.000 shows in 35 landen en meer dan 10 miljoen verkochte albums, is GREGORIAN het meest succesvolle koor ter wereld. Al 25 jaar lang brengt GREGORIAN wereldwijd miljoenen mensen in vervoering met hun unieke combinatie van klassieke gregoriaanse zang met moderne pop- en rockmuziek, uitgevoerd in spectaculair gechoreografeerde shows. Dit bijzondere jubileum wordt in 2025 gevierd met de nieuwe tournee ’25 Years Masters of Chant’, een heerlijke ‘greatest hits’ tour die de hoogtepunten uit de producties van de voorbije 25 jaar bundelt in één waanzinnige show.
Het idee voor GREGORIAN ontstond in 1989, toen internationale muziek- en showproducent Frank Peterson (o.a. Justin Timberlake, Andrea Bocelli, Backstreet Boys, Tom Jones, Plácido Domingo, Josh Groban, Florent Pagny en Sarah Brightman) het koninklijke klooster van San Lorenzo de El Escorial in Spanje bezocht. Geïnspireerd door de serene sfeer van het middeleeuwse klooster- en kasteelcomplex en de moderne muziek die hij op dat moment op zijn walkman beluisterde, kreeg Peterson het idee om oude gregoriaanse muziek te mengen met moderne klanken. Peterson realiseerde zijn idee voor het eerst samen met Michael Cretu en het wereldwijde geluidsfenomeen ‘Enigma’, waarvan het debuutalbum ‘MCMXC a.D.’ uit 1990 een enorm succes werd, met nummer 1-posities in 41 landen en talloze gouden en platina platen. Dit gigantische succes maakte de weg vrij voor Peterson om een stap verder te gaan.
Met de oprichting van GREGORIAN in 1999 en het debuutalbum ‘Masters Of Chant’ zette Peterson dit muzikale experiment voort. Sindsdien heeft de groep wereldwijd meer dan 10 miljoen albums verkocht, 7 DVD’s uitgebracht en goud- en platinastatus behaald in 24 verschillende landen.
De zaal zat bomvol toen we de instrumentale openingsklanken van ‘One Night in Bangkok’ uit de musical ‘Chess’ te horen kregen. Acht zangers in pij daagden op tegen een achtergrond van een band, die bestond uit een pianist/keyboardspeler, een percussionist/gitarist, een gitarist, een drummer en een zangeres die ook fluit en mandoline zou hanteren.
Met hun song ‘Masters of Chant’ zetten ze in, waarna de middeleeuws aandoende folksong ‘Scarborough Fair (die we kennen van Simon & Garfunkel) volgde. Deze song stamt al uit hun eerste cd, en is talloze malen gecoverd. Alle zangers gingen verder met een mij onbekende song, waarin een gitaarsolo voorkwam. ‘One of Us’ volgde (een cover van Joan Osborne) en na de intro van een onweer brachten ze ‘Crying in the Rain’ (oorspronkelijk van The Everly Brothers, maar bij ons ook bekend in de versie van a-ha). Hierbij hielden ze paraplu’s boven de hoofden waar de regen van afdrupte, terwijl een gitaarsolo weerklonk. ‘The Forest’ werd de volgende song op een stevig ritme met drums. De vrouwelijke zangeres had zich engelachtige vleugels aangemeten en bracht samen met de groep een Duitstalige song van Rammstein. Op de tonen van mij onbekend liedje kwamen de zangers vervolgens met weerspiegelende schilden, die de spotlights tot ver in de zaal weerkaatsten. Een rocknummer volgde daarna, dat me deed denken aan The Alan Parsons Project. Tussenin kwamen de 2 gitaristen op de voorgrond en op het einde spuwden hun gitaren vuur. Toen namen ze ons mee naar Bruce Springsteens ‘Streets of Philadelphia’ waarbij op de achtergrond een straat geprojecteerd werd. Een andere song volgde samen met die zangeres, waarna ze nog een ander nummer bracht, en naar het einde toe brandde het vuur op haar beide handpalmen. Alphaville’s ‘Forever Young’ volgde daarop in een aanstekelijk ritme, wat handgeklap uitlokte in de zaal. En toen was het tijd voor een pauze.
Na zo’n 20 minuten werd ingezet met de cover ‘Such a Shame’ van Talk Talk, gevolgd door ‘Hallelujah’. Tijdens het nummer ‘Hero’ daagden ze op in witte pijen, waarbij daarop beelden geprojecteerd werden. De zangeres nam vervolgens over tegenover de achtergrond van een kerkhof, en op de tonen van ‘Where Are You Now’ schoten warempel groene laserstralen uit hun handen. Een uitstapje naar Frankrijk volgde met ‘Voyage, Voyage’ een cover van Desireless, in gezelschap van de zangeres, waarna ze een song brachten over de zee terwijl op hun pijen bewegende zwart/wit tekeningen te zien waren. ‘Blinding Lights’ werd de volgende track, waarop ze met lichtgevende TL-achtige buizen aantraden. Bruce Springsteens ‘Dancing in the Dark’ zorgde voor een schouwspel met groene lichtgevende linten, gevolgd door ‘If the World Was Ending’, dat aan de beurt kwam in gezelschap van de zangeres. ‘Sky and Sand’ werd door de zaal getrakteerd op handgeklap, en toen aangekondigd werd dat dit de laatste song zou worden zorgde dat voor een daverend applaus. Maar even later stonden ze er terug voor enkele bisnummers. Die werden door allen samen op akoestische wijze vooraan op het podium gebracht in gezelschap van 2 akoestische gitaren, een keyboard en een drum box. Robbie Williams’ ‘Angels’ was zo’n song, waarna de zangeres met fakkels het overnam. Een ritmische track volgde daarop, en het Laatste Avondmaal werd zowaar uitgebeeld op de tonen van ’You’re Gonna Miss Me When I’m Gone’.
Ter afsluiting werden de bandleden en de vocalisten voorgesteld, waarbij vooral een Roemeense zanger er bovenuit stak. En ‘Viva la vida’ werd het slotlied van deze voorstelling.
Een prachtige voorstelling moet ik zeggen, met vocalisten die echt kunnen zingen. Geen droog Gregoriaans gedoe, maar opgeluisterd met actuele muziek. Een aanrader dus! En voor wie ze nog wil aan het werk zien, morgen zijn ze te gast in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen.
Patrick Van de Wiele
Met dank aan
HOUSE OF ENTERTAINMENT
BEATLESTORY 60 YEARS
Cultuurhuis EMotia Erpe-Mere, 1 maart 2025.
Zestig jaar geleden begon een ongelooflijk succesverhaal toen 4 Liverpoolse jongens een band oprichtten. Hun muzikale verdiensten zijn legendarisch. Wereldwijd domineerden hun songs jarenlang de hitlijsten. In een carrière van amper tien jaar tijd werden The Beatles, begonnen als één van de vele beatgroepjes in Engeland, dé grootste band ter wereld. Zestig jaar later is de band van wijlen John Lennon, Paul McCartney, wijlen George Harrison en Ringo Starr nog altijd één van de invloedrijkste groepen uit de geschiedenis van de popmuziek. En hun songs worden de dag van vandaag nog steeds gecoverd.
Twee jaar geleden zag ik de Italiaanse coverband BeatleStory aan het werk in CC Stroming in Berlare, en ik vond ze zo goed, dat ik ze nogmaals aan het werk wou zien. Beatlestory is echter meer dan een tributeshow, want het is een multimediashow, met live muziek. Voor een volle zaal werd eerst geopend met een korte inleidende film, waarna we naar 1963 sprongen met ‘It Won’t Be Long’. De vier muzikanten brengen de sound van The Beatles perfect, en vervolgden met ‘Please Please Me’, waarna een resem aan bekende hits de revue passeerden. Ik som ze even op ‘From Me to You’, ‘All My Lovin’’ en ‘She Loves You’. Tijdens een korte pauze werden reclameclips en foto’s uit de sixties geprojecteerd, en de bandleden kwamen terug op in nette pakken. ‘A Hard Day’s Night’ werd de volgende song, gevolgd door ‘Can’t Buy Me Love’ en ‘And I Love Her’. Iedereen stak beide handen in de lucht en klapte mee voor ‘Eight Days a Week’, want de zaal herbeleefde zijn jeugd. Toen zagen we beelden uit de Amerikaanse tournee van The Beatles en hun eerste nummer 1 aldaar ‘I Want to Hold Your Hand’ weerklonk. Vervolgens ging Paul even solo voor zijn wereldhit ‘Yesterday’ en begeleidde zich daarbij op akoestische gitaar. Na een korte kledingwissel kregen we de hits ‘Help’, ‘I Feel Fine’, een song die ik niet meteen herkende, ‘Ticket to Ride’ en ’Twist and Shout’ te horen. Op de tonen van dit laatste nummer vroegen ze om recht te staan, wat spontaan ook gebeurde, en de handen in de lucht te steken. ‘Day Tripper’ sloot dit eerste deel van het optreden af, en toen was het tijd voor een pauze.
Na zo’n half uurtje kwamen ze terug op, gekleed in de welbekende kostuums van Sgt. Peppers. En uiteraard volgde de gelijknamige hit ‘Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band’. ‘With a Little Help from My Friends’ mocht uiteraard niet ontbreken, waarna het psychedelische ‘Lucy in the Sky with Diamonds’ volgde met John achter de piano. ‘Hello, Goodbye’ werd de volgende track, en de zaal klapte volop mee. We kregen nogmaals ‘Sgt. Peppers’ te horen, gevolgd door het al even psychedelisch klinkende ‘A Day in the Life’. Een nieuwe kledingwissel volgde daarop en de ‘Magical Mystery Tour’ werd de volgende hit. De meezinger ‘All You Need Is Love’ bracht het dak naar beneden, zo innig werd die meegezongen en met de armen gezwaaid. Dan keerden we even terug in de tijd met ‘Penny Lane’ uit het Liverpool dat ik al jaren zelf wil bezoeken. Meezinger ‘Ob La Di, Ob La Da’ volgde daarop, wat het publiek ook best kon pruimen, en de tekst ervan meevolgen op het scherm. George Harrison’s ‘Here Comes the Sun’ kwam ook aan de beurt, gevolgd door een nieuwe kledingwissel. We gingen nu richting het einde van The Beatles en ‘Come Together’ weerklonk. George Harrison’s ‘Something’ mocht ook niet ontbreken, waarna de hit ‘Let it Be’ opgedragen werd aan de moeder (Mary) van Paul. George wou dat succes overstijgen met zijn ‘While My Guitar Gently Weeps’, waarbij hij zelf de sologitaarpartij van Eric Clapton voor zijn rekening nam. Toen veerde iedereen weer recht met handgeklap voor ‘Get Back’ om af te sluiten met ‘Revolution’. Een mij onbekend nummer volgde met een gitaarsolo van George, en de band verdween van het podium.
De hommage van deze BeatleStory nam het publiek (dat hoofdzakelijk bestond uit jeugdige senioren) mee naar de hoogtijdagen van de band. Authenticiteit is het handelsmerk van BeatleStory: ze klinken identiek aan The Beatles en zien er ook nog eens exact uit als The Fab Four. Dat dit concert zo’n succes was, hoeft geen twijfel. Deze songs staan namelijk in ons collectief geheugen gegrift, en zullen dat ook blijven. Bandleden Patrizio Angeletti, Roberto Angelelli, Teodosio Gentile en Armando Croce gaven het beste van zichzelf, en bezorgden ons een geslaagde trip “down memory lane”!
Met dank aan SHOW-TIME
Patrick Van de Wiele
WHITNEY – A TRIBUTE BY GLENNIS GRACE
Concertgebouw Brugge, 15 februari 2025.
In 2023 zag ik voor het eerst de Nederlandse zangeres Glennis Grace in het Kursaal in Oostende live. Ik wachtte toen al jaren om haar show bij te wonen. Ze klonk dan met dit eerbetoon aan Whitney Houston fenomenaal, en ik wou haar nu terug live aan het werk zien. Voordien deed ze in 2018 al mee aan de ‘America’s Got talent’ show, waar ze tot in de finale geraakte, stond ze voor een uitverkochte Lotto Arena.
Voor een ongeduldig publiek, dat al een kwartiertje wachtte, ging het doek open. De zaal zat praktisch vol, en de verwachtingen waren hoog gespannen. Glennis zette onmiddellijk in met de uptemposong ‘Love Will Save the Day’, geruggesteund door haar band, die bestond uit een drummer, een bassist, een saxofoonspeler, een keyboardspeler, een gitarist en een achtergrondkoortje dat bestond uit 2 mannen en een vrouw. De mensen veerden daarna recht en dansten op ‘How Will I Know’, waarin een sax solo voorkwam. Vervolgens ging het tempo naar beneden met de slow jam ‘Saving all My Love for You’, waarna Glennis van het podium afdaalde om zich in de zaal tussen het publiek al zingend te begeven. Daarna zong ze ‘It’s not Right, but it’s OK’, waarop opnieuw een aantal slow jams volgden, en dat werden ‘Didn’t We almost Have it all’, ‘All the Man that I Need’, ‘I Have Nothing’ en ‘Run to You’ (beiden uit de soundtrack van de film ‘The Bodyguard’). Deze 2 laatste songs waren perfect en om echt kippenvel van te krijgen, zo goed benaderde Glennis Whitney. Daarna veerde de zaal terug recht voor ‘Higher Love’, dat Whitney ooit coverde samen met Kygo. Het publiek klapte mee en de uptempo track ‘So Emotional’ (met een gitaarsolo) voerde ons al richting de pauze.
‘My Love Is Your Love’ werd de opener van het tweede deel in een reggaestijl, waarop mensen gingen meeklappen. Glennis stelde voor om een kleine zangwedstrijd te houden, en verdeelde de zaal in kampen. Dat waren het balkon, de midsectie en de parterre. We moesten het refrein zo hard mogelijk meezingen, waarbij de parterre het won. ‘Exhale (Shoop Shoop)’ uit de film ‘Waiting to Exhale’ werd de volgende song, waarna ‘Where You Are’ volgde. De minder bekende track ‘Miracle’ kwam als volgende aan bod, en Glennis verduidelijkte dat Whitney’s roots in gospelmuziek lagen Zo stond ze al vroeg te zingen in de kerk, en ten bewijze bracht Glennis 2 gospelsongs. Daarna werd het dansen op ‘I’m Your Baby Tonight’ om te vervolgen met de ballade ‘Greatest Love of All’, een nummer dat ze steeds zingt voor haar zoon wanneer die meekomt naar een concert. Vanavond was hij er niet, maar toch kreeg Glennis een minutenlange staande ovatie voor deze ontroerde song, die overigens origineel stamt uit de film ‘The Greatest’ over het leven van bokser Muhammed Ali, en toen gezongen werd door George Benson. En toen verdween ze van het podium, want het zat erop. Maar enkele minuten later stond ze er weer voor een aantal bisnummers. Het eerste werd het langverwachte handelsmerk ‘I Will Always Love You’, ook al uit de film ‘The Bodyguard’ (en origineel van Dolly Parton) met een sax solo. Dat leverde uiteraard weerom een staande ovatie op, waarna de ballade ‘Where Do Broken Hearts Go’ volgde. Om af te sluiten nodigde ze iedereen uit om recht te staan en mee te dansen op de tonen van ‘I Wanna Dance with Somebody’, wat dan ook spontaan gebeurde. En daarmee was dit fantastische concert afgelopen!
Ik miste eigenlijk enkele bekende nummers zoals ‘I’m Every Woman’, ‘One Moment in Time’, enz., maar ja, er moest een keuze gemaakt worden. Hoe dan ook, dit concert was absoluut de moeite waard, vooral als je een Whitney (of Nippy zoals haar bijnaam was) fan bent. want Glennis benadert haar sterk. Dit is dan ook een must see, en u heeft nog de kans op 8 maart as om haar in Antwerpen in de Stadsschouwburg aan het werk te zien.
Met dank aan
&
Patrick Van de Wiele
Foto's: met dank aan CLICKS & MUSIC - LORENZO SUVEE
SWING TIME SOCIETY BIG BAND – TEQUILA, BOSSA AND FUNKY CHA-CHA
Magdalenazaal Brugge, 8 februari 2025.
Al gedurende enige jaren woon ik een concert van de Brugse Swing Time Society Big Band bij. En ieder jaar staan ze borg voor een compleet ander programma. Deze keer stonden dus de zuiderse klanken van ‘Tequila’, de zwoele en subtiele bossa nova en de funky chachacha centraal. Dit was een must, des te meer daar dit een jubileumjaar voor hen is, want ze bestaan namelijk 60 jaar.
De band bestaat uit dirigent en trompettist Eric Verhaeghe; saxofonisten Alexandra Martin, Frank Opstaele, Inge Stassen, Georges Vanpachtenbeke, Erik Jonghmans, Luc Note; trombonespelers Wilfried Cardinael, Geert Bekaert, Marc Antheunis, Hans Vanhauwaert, Hans Vanhove, Ronald Vandommelen; trompettisten John Sarrazyn, Rony D’herck, Frederik Desmet, Eric Laloo, Martin Volckaert; en de ritmesectie bestaande uit Hans Pauwels, Emile Mosar (gitaar), Eric Taelemans, Tony Gyselinck, Marc Alleyn. Deze keer kregen ze versterking van twee vocalisten en dat waren Marijke Depla en Christiaan Pattyn.
Het programma viel uiteen in 2 delen. Opener was de jazzstandaard ‘How High the Moon’ uit 1940, waarna we richting Rio de Janeiro trokken voor de bossa novaklanken van ‘Chega De Saudade’ van wijlen Jobim. De eerste vocale bijdrage kwam van Christian Pattyn, die optreedt onder het pseudoniem Chris Sandt, met de Sinatra klassieker ‘You Make Me Feel so Young’, dat Frank in 1966 live opnam voor het album ‘Sinatra at the Sands’. En hij vervolgde met een bewerking van Queen’s ‘Crazy Little Thing Called Love’. Het duo 2Dancers (Ann & Jurgen) daagde op om ons op een dansje te trakteren. De big band ging verder met een instrumentale versie van popklassieker ‘Michelle’ van The Beatles, waarna soulmuziek aan de beurt kwam met ‘Mercy, Mercy, Mercy’. Pat Metheny’s ‘Every Summernight’ volgde daarop. Toen was het de beurt aan zangeres Marijke Depla, die ons haar versie van ‘How Do You Keep the Music Playing’ bracht, een song oorspronkelijk gecomponeerd door filmcomponist Michel Legrand voor de prent ‘Best Friends’. Ik kende het als het duet van James Ingram & Patti Austin, maar ook van Tony Bennett met Aretha Franklin. Marijke ging verder met ‘Too Close for Comfort’ van Gordon Goodwin’s Big Phat Band. Voor de afsluiter van het eerste deel kregen we een ‘Big Swing Face’ van de big band, opnieuw met danspasjes van 2Dancers. En toen was het tijd voor een pauze.
Na een halfuurtje traden we de zaal weer binnen om getrakteerd te worden op een ‘James Bond Medley’ waarin ik uiteraard het ‘007 Theme’, maar ook ‘Goldfinger’ en ‘Diamonds Are Forever’ herkende. En we bleven bij de Britse geheim agent, want Chris Sandt kwam Thunderball’ uit de gelijknamige film vertolken. U herinnert zich misschien dat Tom Jones dat indertijd inzong. Daarna kwam Chris met soul terug aan de orde met de klassieker ‘Me & Mrs. Jones’, oorspronkelijk onsterfelijk gemaakt door wijlen Billy Paul. Tussendoor kregen we ‘Once in a While’ van George Shearing te horen door de ritmesectie, met piano, gitaar, contrabas, drum en vibrafoon. Kenny Dorham’s ‘Blue Bossa’, ‘Funky Cha-Cha’ en ‘Tequila’ konden alle drie rekenen op versterking van het danspaar. Marijke kwam terug op het podium voor haar versie van Nathalie Cole’s ‘What a Diff’rence a Day Makes’, dat ik bezit in een deels Engelstalige en Spaanstalige versie. Voor ‘They Can’t Take that away’ deed ze beroep op Chris Sandt, dat aldus een duet werd. Deze compositie van George & Ira Gershwin werd indertijd ook gezongen als duet door Frank Sinatra en Nathalie Cole. Marijke vervolgde met ook weer een Nathalie Cole song ‘Avalon’, die haar vader Nat “King” Cole ook al zong. Het danskoppel vervolledigde. En afsluiten deed de big band met de snelle swing van ‘Cruisin’ for a Bluesin’’. Maar daar bleef het niet bij, want de meest bekende swing song aller tijden mocht niet ontbreken, en als bisnummer kregen Glenn Miller’s ‘In the Mood’.
Het was dus een mooie avond geworden, met een puik programma, waarin vele bekende nummers aan de beurt kwamen. Een topconcert dus, dat de dag daarna als matinee nogmaals overgedaan werd. De afwezigen hadden weerom ongelijk!
Op zondag 19 oktober as. gaat er in het kader van het 60-jarig jubileum een speciaal concert door in het Stadstheater Brugge in programma Nostalgie met gastvedette Yannick Bovy.
Met dank aan https://swingtimesociety.be/
Patrick Van de Wiele