Concertgebouw Brugge, 15 februari 2025.

In 2023 zag ik voor het eerst de Nederlandse zangeres Glennis Grace in het Kursaal in Oostende live. Ik wachtte toen al jaren om haar show bij te wonen. Ze klonk dan met dit eerbetoon aan Whitney Houston fenomenaal, en ik wou haar nu terug live aan het werk zien. Voordien deed ze in 2018 al mee aan de ‘America’s Got talent’ show, waar ze tot in de finale geraakte, stond ze voor een uitverkochte Lotto Arena.

Voor een ongeduldig publiek, dat al een kwartiertje wachtte, ging het doek open. De zaal zat praktisch vol, en de verwachtingen waren hoog gespannen. Glennis zette onmiddellijk in met de uptemposong ‘Love Will Save the Day’, geruggesteund door haar band, die bestond uit een drummer, een bassist, een saxofoonspeler, een keyboardspeler, een gitarist en een achtergrondkoortje dat bestond uit 2 mannen en een vrouw. De mensen veerden daarna recht en dansten op ‘How Will I Know’, waarin een sax solo voorkwam. Vervolgens ging het tempo naar beneden met de slow jam ‘Saving all My Love for You’, waarna Glennis van het podium afdaalde om zich in de zaal tussen het publiek al zingend te begeven. Daarna zong ze ‘It’s not Right, but it’s OK’, waarop opnieuw een aantal slow jams volgden, en dat werden ‘Didn’t We almost Have it all’, ‘All the Man that I Need’, ‘I Have Nothing’ en ‘Run to You’ (beiden uit de soundtrack van de film ‘The Bodyguard’). Deze 2 laatste songs waren perfect en om echt kippenvel van te krijgen, zo goed benaderde Glennis Whitney. Daarna veerde de zaal terug recht voor ‘Higher Love’, dat Whitney ooit coverde samen met Kygo. Het publiek klapte mee en de uptempo track ‘So Emotional’ (met een gitaarsolo) voerde ons al richting de pauze.

‘My Love Is Your Love’ werd de opener van het tweede deel in een reggaestijl, waarop mensen gingen meeklappen. Glennis stelde voor om een kleine zangwedstrijd te houden, en verdeelde de zaal in  kampen. Dat waren het balkon, de midsectie en de parterre. We moesten het refrein zo hard mogelijk meezingen, waarbij de parterre het won. ‘Exhale (Shoop Shoop)’ uit de film ‘Waiting to Exhale’ werd de volgende song, waarna ‘Where You Are’ volgde. De minder bekende track ‘Miracle’ kwam als volgende aan bod, en Glennis verduidelijkte dat Whitney’s roots in gospelmuziek lagen Zo stond ze al vroeg te zingen in de kerk, en ten bewijze bracht Glennis 2 gospelsongs. Daarna werd het dansen op ‘I’m Your Baby Tonight’ om te vervolgen met de ballade ‘Greatest Love of All’, een nummer dat ze steeds zingt voor haar zoon wanneer die meekomt naar een concert. Vanavond was hij er niet, maar toch kreeg Glennis een minutenlange staande ovatie voor deze ontroerde song, die overigens origineel stamt uit de film ‘The Greatest’ over het leven van bokser Muhammed Ali, en toen gezongen werd door George Benson. En toen verdween ze van het podium, want het zat erop. Maar enkele minuten later stond ze er weer voor een aantal bisnummers. Het eerste werd het langverwachte handelsmerk ‘I Will Always Love You’, ook al uit de film ‘The Bodyguard’ (en origineel van Dolly Parton) met een sax solo. Dat leverde uiteraard weerom een staande ovatie op, waarna de ballade ‘Where Do Broken Hearts Go’ volgde. Om af te sluiten nodigde ze iedereen uit om recht te staan en mee te dansen op de tonen van ‘I Wanna Dance with Somebody’, wat dan ook spontaan gebeurde. En daarmee was dit fantastische concert afgelopen!

Ik miste eigenlijk enkele bekende nummers zoals ‘I’m Every Woman’, ‘One Moment in Time’, enz., maar ja, er moest een keuze gemaakt worden. Hoe dan ook, dit concert was absoluut de moeite waard, vooral als je een Whitney (of Nippy zoals haar bijnaam was) fan bent. want Glennis benadert haar sterk. Dit is dan ook een must see, en u heeft nog de kans op 8 maart as om haar in Antwerpen in de Stadsschouwburg aan het werk te zien.

Met dank aan

www.concertevents.be

&

www.houseofentertainment.be

Patrick Van de Wiele

Foto's: met dank aan CLICKS & MUSIC - LORENZO SUVEE

SWING TIME SOCIETY BIG BAND – TEQUILA, BOSSA AND FUNKY CHA-CHA

Magdalenazaal Brugge, 8 februari 2025.

Al gedurende enige jaren woon ik een concert van de Brugse Swing Time Society Big Band bij. En ieder jaar staan ze borg voor een compleet ander programma. Deze keer stonden dus de zuiderse klanken van ‘Tequila’, de zwoele en subtiele bossa nova en de funky chachacha centraal. Dit was een must, des te meer daar dit een jubileumjaar voor hen is, want ze bestaan namelijk 60 jaar.

De band bestaat uit dirigent en trompettist Eric Verhaeghe; saxofonisten Alexandra Martin, Frank Opstaele, Inge Stassen, Georges Vanpachtenbeke, Erik Jonghmans, Luc Note; trombonespelers Wilfried Cardinael, Geert Bekaert, Marc Antheunis, Hans Vanhauwaert, Hans Vanhove, Ronald Vandommelen; trompettisten John Sarrazyn, Rony D’herck, Frederik Desmet, Eric Laloo, Martin Volckaert; en de ritmesectie bestaande uit Hans Pauwels, Emile Mosar (gitaar), Eric Taelemans, Tony Gyselinck, Marc Alleyn. Deze keer kregen ze versterking van twee vocalisten en dat waren Marijke Depla en Christiaan Pattyn.

Het programma viel uiteen in 2 delen. Opener was de jazzstandaard ‘How High the Moon’ uit 1940, waarna we richting Rio de Janeiro trokken voor de bossa novaklanken van ‘Chega De Saudade’ van wijlen Jobim. De eerste vocale bijdrage kwam van Christian Pattyn, die optreedt onder het pseudoniem Chris Sandt, met de Sinatra klassieker ‘You Make Me Feel so Young’, dat Frank in 1966 live opnam voor het album ‘Sinatra at the Sands’. En hij vervolgde met een bewerking van Queen’s ‘Crazy Little Thing Called Love’. Het duo 2Dancers (Ann & Jurgen) daagde op om ons op een dansje te trakteren. De big band ging verder met een instrumentale versie van popklassieker ‘Michelle’ van The Beatles, waarna soulmuziek aan de beurt kwam met ‘Mercy, Mercy, Mercy’. Pat Metheny’s ‘Every Summernight’ volgde daarop. Toen was het de beurt aan zangeres Marijke Depla, die ons haar versie van ‘How Do You Keep the Music Playing’ bracht, een song oorspronkelijk gecomponeerd door filmcomponist Michel Legrand voor de prent ‘Best Friends’. Ik kende het als het duet van James Ingram & Patti Austin, maar ook van Tony Bennett met Aretha Franklin. Marijke ging verder met ‘Too Close for Comfort’ van Gordon Goodwin’s Big Phat Band. Voor de afsluiter van het eerste deel kregen we een ‘Big Swing Face’ van de big band, opnieuw met danspasjes van 2Dancers. En toen was het tijd voor een pauze.

Na een halfuurtje traden we de zaal weer binnen om getrakteerd te worden op een ‘James Bond Medley’ waarin ik uiteraard het ‘007 Theme’, maar ook ‘Goldfinger’ en ‘Diamonds Are Forever’ herkende. En we bleven bij de Britse geheim agent, want Chris Sandt kwam Thunderball’ uit de gelijknamige film vertolken. U herinnert zich misschien dat Tom Jones dat indertijd inzong. Daarna kwam Chris met soul terug aan de orde met de klassieker ‘Me & Mrs. Jones’, oorspronkelijk onsterfelijk gemaakt door wijlen Billy Paul. Tussendoor kregen we ‘Once in a While’ van George Shearing te horen door de ritmesectie, met piano, gitaar, contrabas, drum en vibrafoon. Kenny Dorham’s ‘Blue Bossa’, ‘Funky Cha-Cha’ en ‘Tequila’ konden alle drie rekenen op versterking van het danspaar. Marijke kwam terug op het podium voor haar versie van Nathalie Cole’s ‘What a Diff’rence a Day Makes’, dat ik bezit in een deels Engelstalige en Spaanstalige versie. Voor ‘They Can’t Take that away’ deed ze beroep op Chris Sandt, dat aldus een duet werd. Deze compositie van George & Ira Gershwin werd indertijd ook gezongen als duet door Frank Sinatra en Nathalie Cole. Marijke vervolgde met ook weer een Nathalie Cole song ‘Avalon’, die haar vader Nat “King” Cole ook al zong. Het danskoppel vervolledigde. En afsluiten deed de big band met de snelle swing van ‘Cruisin’ for a Bluesin’’. Maar daar bleef het niet bij, want de meest bekende swing song aller tijden mocht niet ontbreken, en als bisnummer kregen Glenn Miller’s ‘In the Mood’.

Het was dus een mooie avond geworden, met een puik programma, waarin vele bekende nummers aan de beurt kwamen. Een topconcert dus, dat de dag daarna als matinee nogmaals overgedaan werd. De afwezigen hadden weerom ongelijk!

Op zondag 19 oktober as. gaat er in het kader van het 60-jarig jubileum een speciaal concert door in het Stadstheater Brugge in programma Nostalgie met gastvedette Yannick Bovy.

Met dank aan https://swingtimesociety.be/

Patrick Van de Wiele